اهميت محيط و ارتباط اجتماعي در زندگي کودکان موضوعي است که بسياري از روان شناسان و متخصصان تعليم و تربيت به آن اشاره داشته اند. کودکان فاقد سطوح بالاي مهارتهاي اجتماعي، نه تنها تعامل موفقيت آميزي با همسالان خود ندارند، بلکه رفتارهاي مشکل دار دروني ساز شده مانند احساس غمگيني، افسردگي و تنهايي و رفتارهاي مشکل دار بروني سازي شده مانند پرخاشگري جسماني يا کلامي،‌ مهار ضعيف خُلق و بحث کردن با ديگران را نيز بيشتر تجربه مي کنند. بدين ترتيب فراهم کردن محيط مساعد و همچنين آشنايي و استفاده از روشهاي مناسب در پرورش و تحول اجتماعي مي تواند نقش بسيار با اهميتي در کيفيت زندگي حال و آينده کودکان داشته باشد. کودکان داراي مهارت هاي اجتماعي، در پايداري روابط، همياري، اطاعت از قوانين، حساس بودن نسبت به ديگران و در صورت لزوم مهار احساسات منفي خود موفق تر هستند. هنگامي که اين کودکان بزرگتر مي شوند، مي توانند روابط سالمي با ديگران برقرار و در فعاليت هاي گروهي مشارکت کنند، در زندگي خود شاد و موفق باشند، به حقوق و احساسات ديگران احترام بگذارند، از خواست هاي نامناسب دوري کنند و در صورت نياز از ديگران درخواست کمک کنند. در دوران پيش دبستاني يعني زماني که کودکان بين سنين سه تا پنج سال هستند، شکل گيري روابط اجتماعي آنها با همسالان آشکار مي شود. با فراگيري مهارتهاي اجتماعي، شناختي و ارتباطي در دوران پيش دبستاني، گرايش به بازي هاي انفرادي از بين مي رود و تمايل به مشارکت در بازي هاي تعاملي اجتماعي در آنها نمايان مي شود. در اين دوره است که دوستي هاي استوار بين کودکان نستباً پايدار مي شوند. در مقايسه با کودکان نوپا، کودکان پيش دبستاني شبکه هاي بزرگتر، منسجم تر و سازمان يافته تري را در دوستي هاي متقابل خود با همسالان خاص نشان مي دهند. بديهي است تحول اجتماعي کودکان تحت تاثير عوامل مختلف مانند وراثت، محيط، فرهنگ، بازخورد و رفتارهاي والدين،‌ روابط با هم نژادها و همسالان، رفتار معلمان و برنامه هاي آموزشي قرار مي گيرد.