مهارتهای اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین دستاوردهای دوران کودکی شناخته شده اند. مهارت های اجتماعی مانند همیاری، جرئت ورزی، خودمهارگری، مسئولیت پذیری، رفتارهای آموخته شده قابل مشاهده ای هستند که فرد را قادر می سازند به طور موثری با دیگران تعامل داشته باشد و از واکنشهای نامعقول اجتماعی خودداری کند. بسیاری از پژوهشگران مهار اجتماعی را به عنوان زیر مجموعه ای از سازه کفایت اجتماعی می دانند و معتقدند که برای درک درست از مییزان کفایت اجتماعی کودکان سنین پیش دبستانی، باید هر دو بُعد مهارتهای اجتماعی و رفتارهای مشکل دار ارزیابی شود. زیرا کودکان فاقد سطوح بالای مهارتهای اجتماعی، نه تنها تعامل موفقیت آمیزی با همسالان خود ندارند، بلکه رفتارهای مشکل دار درونی سازی شده (مانند احساس غمگینی، افسردگی، تنهایی) و رفتارهای مشکل دار برونی سازی شده(مانند پرخاشگری جسمانی یا کلامی، مهار ضعیف خلق و بحث کردن با دیگران) را نیز بیشتر تجربه می کنند. افزون بر این مهارتهای اجتماعی بالا، موفقیت تحصیلی آینده را کاملا پیش بینی می کنند. از آنجا که خانواده و محیطهای اجتماعی مانند مهد کودک و کودکستان، تاثیر بسیار مهمی در تحول مهارتهای اجتماعی و فرایند اجتماعی شدن کودکان دارند، والدین و مربیان، به عنوان مهمترین منابع اطلاعات درباره رفتار اجتماعی و هیجانی کودکان محسوب می شوند.
در سالهای پیش از دبستان، کودکان به خودپنداشت مطمئن تر، مهار موثرتر هیجانها، مهارتهای اجتماعی تازه و اصول اخلاقی دست می یابند. در این دوران، کودکان احساسها و افکار دیگران را بهتر درک می کنند و مهارت آنها در تعامل با دیگران افزایش می یابد. تعامل اجتماعی با همسالان و دیگران، تجربه های یادگیری را برای آنها فراهم می کند که در نتیجه آن مسئولت همکاری، تعیین هدف و ادامه تعامل را می پذیرند و از این طریق مهارتهای اجتماعی خود را گسترش می دهند. کودکان با توجه به مشاهده روابط اجتماعی همسالان و نیز بزرگسالان، رفتارهای اجتماعی متناسب با جنس را از طریق الگوبرداری (از طریق رسانه ها در قالب فیلم و کارتون، والدین و نیز همسالان همجنس) می آموزند و بازآفرینی می کنند. کودکان بیشتر به الگوهای همجنس خود توجه دارند و رفتارهای متناسب با جنس خود را نیز بیشتر ترجیح می دهند. به گونه ای که در سنین پیش از دبستان، دختران به اقتباس رفتارهی اجتماعی مانند همیاری، مسئولیت پذیری  و از این قبیل می پردازند، در حالی که الگوگیری پسران از رفتارهای مستقل تر، فعال تر و حتی پرخاشگرانه تری است که پیامد مشاهده منابع مختلف مانند رسانه ها، والدین، همسالان و یا مربیان است.