با وجود تلاش های فراوان صورت گرفته از سوی مجامع بین المللی و کمیته جهانی مبارزه با دوپینگ در زمینه مبارزه با دوپینگ، با پیشرفت تکنولوژی و دستیابی علوم مختلف به ویژه پزشکی به فناوریهای نوین و کشف راه ها و روشهای مختلف درمانی، گفته شده است که رده جدیدی از دوپینگ با نام دوپینگ ژنی در جوامع ورزشی، شیوع پیدا کرده است که مباحث اخلاقی جدیدی را برای ورزش، مسابقات ورزشی و مجامع ضد دوپینگ به وجود آورده است. با کامل شدن پروژه ژنوم انسانی و کشف تعداد زیادی از ژنها، زمینه درمان بسیاری از بیماری های بی درمان با استفاده از فناوری ژن درمانی به وجود آمده است، ولی در کنار پیشرفتهای صورت گرفته، چالش های اخلاقی متعددی نیز پیدا شده است که از آن جمله می توان تولید نوزادان تغییر یافته ژنتیکی، تغییر ژنتیکی ورزشکاران و دوپینگ ژنی را نام برد که هر کدام از این موارد جدال اخلاقی زیادی را در پی داشته اند. دوپینگ ژنی طبق تعریف کمیته جهانی ضد دوپینگ عبارتست از استفاده غیردرمانی از سلولها، ژنها، اجزای ژنتیکی، یا تعدیل بیان ژنی که از طریق آنها ظرفیت ورزشکاران برای اجرای ورزشی افزایش یابد. امروزه مشخص شده است که ژن های متعددی با اجرای ورزشی، مرتبط هستند (حدود ۹۰ ژن) که با توجه به گستره ورزش و علاقه روز افزون جهانی به آن، استفاده از این ژن ها به منظور دوپینگ ژنی دور از انتظار نیست. البته از فناوری ژنی می توان بهره های ارزشمندی نیز برد، مثلاً برای درمان آسیب های ورزشی شدید که می تواند باعث کناره گیری ورزشکار از صحنه ورزش شود.
روشهای کلی ژن درمانی یا دوپینگ ژنی:
انتقال ماده ژنتیکی به سلولهای انسانی برای درمان یا پیشگیری از بیماری ها یا ناهنجاری ها، که این مواد می توانند شامل DNA یا RNA و یا سلولهای تغییر یافته از نظر ژنتیکی را دوپینگ ژنی گویند. با توجه به این تعریف ژن درمانی را می توان به سه طریق انجام داد:
۱- تزریق DNA به طور مستقیم به درون بدن: از این راه تنها تعداد معدودی از سلول های بدن به ویژه سلولهای عضلانی قادرند به طور مستقیم DNA را بگیرند یا جذب کنند.
۲- وارد کردن سلول دستکاری شده به بدن: در این روش در ابتدا در آزمایشگاه ژن جدید را وارد سلول می کنند و بعد از آن سلولهای تغییر یافته را به بدن وارد می کنند.
۳- در روش سوم با یک ویروس اصلاح شده عفونت ایجاد می شود و از آن طریق ژن جدید برداشت می شود. انتقال ویروسها به ریز سوزن هایی نیاز دارد که  آن را بتوان DNA به داخل سلول منتقل کرد.
انتقال مستقیم ژن، ساده است ولی کارایی کمی دارد و محدود به سلولهای خاصی است. استفاده از ویروس کارایی بسیار بالایی دارد چون همه انواع سلولهای بدن قادر به دریافت DNA مصنوعی هستند، ولی اثرات جانبی بیشتری را به دنبال دارد.