در ﮐﺸﻮر ﻋﺰﯾﺰﻣﺎن اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻮازات رﺷـﺪ ورزش اﻋﻢ از ﺣﺮﻓـﻪای و ﻏﯿﺮﺣﺮﻓـﻪای و ﻧﯿـﺰ ﺑﻬﺒـﻮد ﭼـﺸﻤﮕﯿﺮ ﺟﺎﯾﮕـﺎه اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ورزﺷـﮑﺎران ﻣﻮﻓـﻖ، ﭘﺪﯾـﺪه ﺷـﻮم دوﭘﯿﻨـﮓ ﺑﻪﻃﻮر روزاﻓﺰوﻧﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﻣﺸﮑﻼت زﯾـﺎدی ﺑـﺮای ورزش ﮐﺸﻮر ﺑﻪﺑﺎر آورده اﺳﺖ. از آنﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﺜﺒﺖ ﺷﺪن آزﻣﻮن دوﭘﯿﻨﮓ ۹ ﺗﻦ از ورزﺷﮑﺎران ﻣﻠﯽﭘﻮش رﺷﺘﻪ وزﻧﻪﺑﺮداری اﻋﺰاﻣـﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺟﻬﺎﻧﯽ ۲۰۰۶ دوﻣﯿﻨﯿﮑﻦ و ﺟﺮﯾﻤﻪ ۴۰۰ ﻫـﺰار دﻻری وزﻧــﻪﺑــﺮداری اﯾــﺮان، ﻣﺤﺮوﻣﯿــﺖ ﯾــﮏﺳــﺎﻟﻪ ﻓﺪراﺳــﯿﻮن ﻣﻠــﯽ وزﻧـﻪﺑــﺮداری ﺑــﻪﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﻮارد ﻣﺜﺒــﺖ در ﻣـﺴﺎﺑﻘﺎت ﮐــﺎرﮔﺮان و ﭘﯿﺸﮑﺴﻮﺗﺎن، ﻣﺤﺮوم ﺷﺪن دو ﻧﻔﺮ از ﻣﻠـﯽﭘﻮﺷـﺎن رﺷـﺘﻪ ﺑـﻮﮐﺲ اﻋﺰاﻣﯽ ﺑﻪ اﻟﻤﭙﯿﮏ ﺳﯿﺪﻧﯽ ۲۰۰۰، ﻣﻮارد ﻣﺘﻌﺪد آزﻣـﻮن ﻣﺜﺒـﺖ در ﮐﺸﺘﯽﮔﯿﺮان ﺷﺮﮐﺖﮐﻨﻨﺪه در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺟﻬﺎﻧﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮارد اﺷﺎره ﻧﻤﻮد. ﺷﻨﯿﺪهﻫﺎ و ﮔﺰارشﻫﺎی ﻏﯿﺮرﺳﻤﯽ ﺣﺎﮐﯽ از آن ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﮐـﻪ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﺴﺒﯽ ﻣﻮارد ﻣﺜﺒﺖ در آزﻣﻮنﻫـﺎی دوﭘﯿﻨـﮓ ورزﺷـﮑﺎران ﮐﺸﻮر، ﺣﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎری از ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﺎﺣﺐ ورزش ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳت. ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﮑﻼت اﺻﻠﯽ دوﭘﯿﻨـﮓ در ﮐـﺸﻮر آن اﺳﺖ ﮐﻪ در اﮐﺜﺮ ﻣﻮارد ورزﺷـﮑﺎران در ﻣـﻮرد ﻣـﺼﺮف دارو از ﻣﺸﺎوراﻧﯽ از ﻗﺒﯿﻞ ﻣﺮﺑﯽ، ﺑﺪنﺳﺎز، ﻫﻢﺗﯿﻤﯽ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪﺗـﺮ و ﺻـﺎﺣﺐ ﺑﺎﺷﮕﺎه اﻃﻼﻋﺎت ﮐﺴﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ اﻃﻼﻋﯽ در ﻣﻮرد ﮐﺎرآﯾﯽ و ﻋﻮارض داروﻫﺎی ﻣﺼﺮﻓﯽ ﻧﺪارﻧـﺪ و ﺻـﺮﻓﺎً ﺟﻬـﺖ ﺣﺼﻮل ﮐﺴﺐ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ورزﺷﮑﺎر و ﺑﻪﺗﺒﻊ آن اﻓـﺰاﯾﺶ اﻋﺘﺒـﺎر ﺣﺮﻓﻪای ﺧﻮد، ﻣﺼﺮف ﻫـﺮ ﻣـﺎدهای ﺗﻮﺳـﻂ ورزﺷـﮑﺎر را ﺗـﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﻣﻮﺿﻮع زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻐﺮﻧﺞﺗﺮ ﻣﯽﺷـﻮد ﮐـﻪ ﺑـﺪاﻧﯿﻢ در ﻣـﻮارد زﯾﺎدی، ﺧﻮد اﯾﻦ ﻣﺸﺎوران در دادوﺳﺘﺪ و ﺗﻮزﯾﻊ داروﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻣﺸﺎرﮐﺖ دارﻧﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﻔﻊ ﻣﺎﻟﯽ، ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺖ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ؛ ﯾﮑـﯽ دﯾﮕـﺮ از اﯾـﻦ ﻣـﺸﮑﻼت وﯾـﮋه، ﮔﺴﺘﺮه وﺳﯿﻊ ﻣﺼﺮف دارو در ورزﺷﮑﺎران اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ در ﺑﺴﯿﺎری از ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﻧﯿﺎ ﻣﻤﮑـﻦ اﺳـﺖ ﺗﻌـﺪادی از ورزﺷـﮑﺎران ﻋﻠﯽرﻏﻢ اﻗﺪاﻣﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑـﻪ ﺳﻮءﻣـﺼﺮف دارو روی ﺑﯿﺎورﻧـﺪ، وﻟﯽ اﮐﺜﺮ اﯾﻦ اﻓﺮاد را ورزﺷﮑﺎران ﺣﺮﻓﻪای و ﺳـﻄﺢ ﺑـﺎﻻ ﺗـﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫـﺪف ﻣﻮﻓﻘﯿـﺖ در ﯾـﮏ روﯾـﺪاد ﺑـﺰرگ ﺟﻬـﺎﻧﯽ، دوﭘﯿﻨــﮓ را ﺗﺠﺮﺑــﻪ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ. وﻟــﯽ در ﮐــﺸﻮر ﻣــﺎ ﺑــﺴﯿﺎری از ورزﺷﮑﺎران ﻏﯿﺮﺣﺮﻓﻪای ﮐﻪ ﺣﺘـﯽ ﺑـﻪﺻـﻮرت ﻣـﻨﻈﻢ و ﺣﺮﻓـﻪای ورزش ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎ اﻫﺪاﻓﯽ ﭼﻮن ﭘـﺮورش اﻧـﺪام، اﻓـﺰاﯾﺶ وزن و ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮارد از داروﻫـﺎی ﺑـﺴﯿﺎر ﭘﺮﻋﺎرﺿـﻪ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣـﯽﻧﻤﺎﯾﻨـﺪ و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در اﯾﻦ ﻃﯿﻒ ﮔﺮوهﻫﺎی ﭘﺮﺧﻄﺮ ﻧﻈﯿﺮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن، ﺑـﺎﻧﻮان و معلولین قرار می گیرند. یکی دیگر از مشکلات بزرگ آن است که علی رغم طیف وسیع داروهای مورد استفاده در ورزشکاران، به خاطر فقر اطلاعات ورزشکاران و مشاوران آنها، اغلب داروهایی در کشور مورد مصرف قرار می گیرند که با ورزش تخصصی فرد تناسبی ندارند و به بهبود کارآیی منتهی نمی شوند، یا این که از داروهایی استفاده می شود که عوارض جانبی بسیار زیاد و خطرناکی دارند. از سایر معضلات در کشور، مشکل استاندارد نبودن مکمل های ورزشی است. به همین جهت در بسیاری از موارد ورزشکار با هدف بهبود عملکرد از مکمل هایی استفاده می کند که یا تقلبی و ناخالص هستند و  باعث بروز عوارض خاص می شوند یا این که برای افزایش کارآیی از سوی کارخانجات سازنده به آنها داروهای غیرمجاز افزوده شده است و ورزشکار بدون اطلاع، عواقب قانونی و عوارض جانبی این موارد را به جان می خرد.