جوان سازی و حفظ زیبایی پوست از دیر باز مورد توجه پزشکان ایرانی بوده است. از دیدگاه طب سنتی، پیری پوست، در اثر تغییر تعادل مزاجی یا ساختاری پوست و تحت تاثیر عوامل خارجی یا داخلی ایجاد می گردد. اثرات منفی تابش نور خورشید، گرما و سرمای شدید و وزش باد از جمله عوامل خارجی و زمینه ژنتیکی، عوامل روانی، بدی تغذیه، بی خوابی و افراط در فعالیت های جنسی از عوامل داخلی به شمار می روند. این موارد، سبب کاهش حرارت و رطوبت غریزی یا طبیعی بدن که تا حدی با سیستم هومئوستاز قابل تطبیق است، می شوند. کاهش رطوبت طبیعی منجر به غلبه خشکی مفرط و چین و چروک شده و با جایگزینی رطوبات غیر طبیعی، پوست استحکام خود را از دست داده و شلی و افتادگی ایجاد می گردد. درنهایت، با اختلال در تغذیه پوست، زمینه برای بدرنگی و دیگر اختلالات، فراهم می شود. حکما برای پیشگیری از پیری پوست، ضمن توصیه به محافظت پوست در برابر عومل خارجی، روشهای موضعی و خوراکی متعددی برای رطوبت رسانی و تغذیه صحیح پوست به کار می بردند. بدین منظور، علاوه بر ماساژ، از غذاها و داروهای ترکیبی استفاده می کردند که خاصیت حفظ حرارت و رطوبت غریزی را داشتند و از آنها به عنوان تریاق یاد می کردند.امروزه می توان با دستیابی به بینشی تلفیقی میان دیدگاههای حکمای طب ایرانی و یافته های کنونی، به روشهای موثرتری در کنترل پیری پوست، دست یافت.