بازي بلند کردن ميله هاي رنگي در ادامه تکنيک زندگي خود را رنگ بزنيد اجرا مي شود و براي ترغيب کودکان به بيان احساساتشان از طريق رنگ ها به کار مي ر ود. براي اجراي اين تکنيک درماني کودکان بايد کفايت مهارتهاي کلامي و آگاهي از رابطه بين رنگ و احساس را داشته باشند. اين بازي براي کودکان ۶ تا ۱۲ سال و به صورت فردي و گروهي قابل اجراست. اين بازي با فراهم کردن شرايطي به دور از تهديد، فرصت ابراز هيجانات را براي همه کودکان صرف نظر از اين که داراي اختلال خاصي باشند فراهم خواهد کرد. به ويژه براي کودکاني که تمايل شديد به رقابت کردن دارند و مايلند هميشه برنده باشند، بسيار مفيد است. چرا که مي توانند احساس شکست خود را از طريق رنگها ابراز نمايند و از اين طريق تخليه هيجاني در آنها صورت بگيرد.
ابزار مورد نياز: تعدادي ميله رنگي
شيوه اجراي بازي: در آغاز درمانگر با هدف اين که کودک احساس معادل هر رنگ را بشناسد از کودک مي پرسد: مي توني به من بگي وقتي رنگ قرمز رو مي بيني چه حسي در تو ايجاد مي شه؟ کودک: نمي دونم. درمانگر: فکر مي کني وقتي مردم عصباني مي شن چهره شون چه رنگي مي شه؟ چهره شون قرمز مي شه. بنابراين خيلي از مردم رنگ قرمز رو رنگ عصبانيت مي دونن. پس بيا ما هم از اين به بعد رنگ قرمز رو رنگ عصبانيت بدونيم و هر وقت خواستيم در مورد عصبانيت حرف بزنيم آن را با رنگ قرمز نشون بديم. سپس درمانگر اين گفتگو را در مورد تک تک رنگها انجام مي دهد و به صورت قرارداري هر رنگي را با يک احساس مرتبط مي سازد. قرمز معادل عصبانيت، زرشکي معادل خشم، آبي معادل ناراحتي، سياه معادل ناراحتي خيلي شديد، سبز معدل حسادت،‌قهوه اي معدل کسالت، خاکستري معادل دلتنگي و احساس تنهايي، زرد معادل خوشحالي و نارنجي معادل هيجان و شادابي. بعد از اين که درمانگر به صورت قراردادي براي هر رنگي احساسي را تعريف کرد بازي شروع مي شود. درمانگر ميله هاي رنگي را بر روي ميز جلوي کودک پخش مي کند. ميله ها روي هم قرار مي گيرند. بچه ها بايد يک ميله را بلند کنند به گونه اي که ساير ميله ها تکان نخورد و اين کار را ادامه دهند تا اينکه بالاخره يکي از ميله ها تکان بخورد. سپس کودکي که ميله را تکان داده بايد در مورد رنگ آن ميله و احساسي که در آن رنگ وجود دارد حرف بزند و بگويد که آخرين بار چه زماني آن احساس را تجربه کرده است و بعد به صحبت در مورد آن احساس بپردازد. از مهمترين اهداف اين بازي تخليه هيجاني مي باشد که با آگاهي کودک نسبت به هيجانات خود توانايي مديريت آن را کسب کند. علاوه بر آن درمانگر به شناخت بهتري از وضعيت کودک دست يافته که به درمانگر در انتخاب شيوه هاي درماني مناسب تر کمک مي کند.