هدف از اجراي بازي زندگي خود را رنگ بزنيد، بازشناسي نام رنگها، نام احساسات و ايجاد ارتباط بين اين دو است. در اين بازي،‌ کودک از طريق برقراري ارتباط بين رنگ و احساس به بيان هيجانات و احساسات خود مي پردازد. اين تکنيک براي کودکان ۶ تا ۱۲ سال قابل اجرا است و به کودکاني که به راحتي احساسات خود را به زبان نمي آورند کمک مي کند تا احساس  خود را در قالب يک رنگ بيان کنند. بازي زندگي خود را رنگ بزنيد به صورت فردي و گروهي قابل اجرا است و به کودکان کمک مي کند تا بدون ترس و در نظر گرفتن نتايج بيان احساساتشان، به ابراز آن در قالب رنگها بپردازند. کودکان مضطرب و کودکاني که در معرض يک تجربه ناخوشايند مانند از دست دادن يا طلاق والدين قرار گرفته اند، گروه مناسبي براي اجراي اين تکنيک مي باشند. اين بازي روشي مناسب و کاملاً عملياتي براي درک و بيان حالتهاي هيجاني مختلف مي باشد. با توجه به اين که کودکان نيازمند مهارت يافتن در ابراز احساسات به صورت کلامي، متناسب با شرايط مي باشند. به وسيله اين بازي مي توان به اين مهارتها دست يافت.
ابزار مورد نياز: وسايل رنگ آميزي مانند مداد رنگي يا ماژيک، کاغذ سفيد.
شيوه اجراي بازي: در آغاز درمانگر با هدف اين که کودک احساس معادل هر رنگ را بشناسد از کودک مي پرسد: مي توني به من بگي وقتي رنگ قرمز رو مي بيني چه حسي در تو ايجاد مي شه؟ کودک: نمي دونم. درمانگر: فکر مي کني وقتي مردم عصباني مي شن چهره شون چه رنگي مي شه؟ چهره شون قرمز مي شه. بنابراين خيلي از مردم رنگ قرمز رو رنگ عصبانيت مي دونن. پس بيا ما هم از اين به بعد رنگ قرمز رو رنگ عصبانيت بدونيم و هر وقت خواستيم در مورد عصبانيت حرف بزنيم آن را با رنگ قرمز نشون بديم. سپس درمانگر اين گفتگو را در مورد تک تک رنگها انجام مي دهد و به صورت قرارداري هر رنگي را با يک احساس مرتبط مي سازد. قرمز معادل عصبانيت، زرشکي معادل خشم، آبي معادل ناراحتي، سياه معادل ناراحتي خيلي شديد، سبز معادل حسادت،‌ قهوه اي معادل کسالت، خاکستري معادل دلتنگي و احساس تنهايي، زرد معادل خوشحالي و نارنجي معادل هيجان و شادابي. بعد از اين که درمانگر به صورت قراردادي براي هر رنگي احساسي را تعريف کرد بازي شروع مي شود، به کودکان کاغذي داده مي شود که در آن احساسي را که از زندگي خود دارند رنگ کنند. رنگ کردن مي تواند در قالب رنگ کردن کل کاغذ، کشيدن اشکال هندسي و رنگ کردن و يا نقاشي و رنگ آميزي آن باشد. در هر صورت آن چه که براي درمانگر مهم است، رنگ به کار برده شده توسط کودک است که با احساسات او در ارتباط مي باشد. در اين تکنيک درمانگر مي تواند با تشويق کودک به رنگ آميزي احساسش در موقعيت ها و شرايط و برخورد با افراد مختلف، به تحليل نوع ارتباط عاطفي او بپردازد. اگر اين روش در قالب گروهي مورد استفاده قرار گيرد. کودکان به صورت طبيعي به مقايسه نقاشيهايشان مي پردازند و يک گفتگوي جالب بين آنها رخ مي دهد.