کتابداران، پزشکان، روانشناسان و معلمان از جمله گروه هايي از جامعه هستند که بيشتر از ديگران به ارزش و اهميت ادبيات کودکان و نوجوان در رشد شخصيت و رفتار آنان توجه نشان مي دهند. در ادامه تاثيراتي را که کتاب و ادبيات بر کودکان دارد را بررسي مي کنيم:
قصه و لذت و تجربه ادبي: يکي از ويژگي هاي قصه گويي، سرگرم کنندگي و لذت بخش بودن آن است. اين ويژگي نه تنها کودک را جذب مي کند بلکه او را با دنياي تازه اي از زبان و کلام و داستان آشنا مي سازد. قصه گويي جنبه پررنگي از ادبيات شفاهي است که ضمن تاثير در غناي زباني کودک، بر آشنايي و انس او با داستان هاي عاميانه، فولکور،‌باورها و آداب و سنن موثر است. همچنين قصه گويي باعث تربيت ذوق ادبي و هنري کودکان و نوجوانان و تقويت حس کنجکاوي آنان مي شود.
قصه و تربيت ادبي: در تربيت ادبي مخاطبين تشويق مي شوند تا بيشترين برداشت را از تجربيات روزمره خود داشته باشند و با نگاه ادبي بتوانند اين تجربيات را به ادبيات نزديک کنند. جزئياتي که در محيط زندگي کودک يا نوجوان وجود دارد اعم از پديده ها، رويدادها و انسان ها مايه هاي اصلي براي تخيل و نوشتن خلاق است.
قصه و تجربه محيط:  قصه ها، داستانِ انسان ها و اقوام و پديده هاست و همه آن چيزي را منعکس مي کنند که در دنياي آدمي به طور ذهني و عيني مي گذرد. در قصه گويي، قصه گو با بيان احساسات شخصيت هاي قصه و تصوير فضاهاي آن، حس هاي کودک و نوجوان را به کار و تجربه مي آورد. وقتي کودک در معرض قصه اي مثل ديگ مسي قرار مي گيرد،‌ شوري نمک دريا را حس مي کند و بعد از اين با درک تازه اي از اين حس، آن را به کار مي گيرد و چه بسا در فعاليت ادبي او نيز تاثيرگذار باشد. دقيقاً اين همان نقطه اي است که مورد توجه فعاليت ادبي نيز هست. در مرحله اوليه تربيت ادبي تقويت و پرورش حواس هدف کلي مورد نظر فعاليت ادبي است که در پي آن به کارگيري بهتر حواس پنج گانه، توجه بيشتر به محيط اطراف و دريافت هاي تازه از پديده ها و محيط توسط کودکان مطرح است. به علاوه با قصه گويي در گروه سني نوجوان در مرحله مشاهده نويسي نيز توجه و دقت در جزئيات،‌ کشف روابط بين آنها و توصيف حسي و عاطفي آنها که از اهداف مشاهده نويسي است، برآورده مي شود.

قصه و زبان: افسانه ها، متل ها و حکايات که در قالب قصه براي کودکان و نوجوانان بيان مي شود دانش زباني آنها را غني مي سازد. حتي اگر آن زبان را به کار نگيرند و از واژگان آن استفاده نکنند، زبان قصه را تجربه کرده و با دنياي زباني تازه اي مواجه مي شوند. به اين طريق کودک زبان را به طور غيرمستقيم آموزش مي بيند. اولين اثر قصه گويي در شکل گيري ادبيات گفتاري کودکان است. کودکان بسياري از کلمات،‌ واژه ها و مفاهيم ادبي را از طريق احساس خود درک کرده و کاربرد صحيح آن را مي آموزند. معلم در نقش يک قصه گوي خوب مي تواند مهارت خوب گوش کردن و مهارت زباني کودکان را بالا برده و با خوب تلفظ کردن، استفاده از عبارات صحيح و اصولي و خوب بيان کردن و ديگر تکنيک هاي زباني، الگويي صحيح در اختيار قرار داده و تاثير گذار باشد.
قصه و تخيل: حيطه وسيع تخيل بخش مهمي از کلاس ادبي را مي سازد. تخيل سرمنشاء خلاقيت است و کنش هاي داستاني قصه، ذهن کودک را ورز مي دهد و سبب بالندگي او مي شود. هنگامي که کودک با اثري هم ذات پنداري مي کند،‌ آرام آرام عرصه تخيل او نيز شروع به بيدار شدن مي کنند و هر چه اين پديده عميق تر باشد ميدان ذهني کودک وسيع و ژرف تر مي گردد و اين ميدان ذهني، بستر مناسبي است براي فعاليت ادبي و داستان پردازي است. هر قصه اي ماجرايي را دنبال مي کند و اين ماجرا مخاطب را با فراز و فرود و ابهاماتي مواجه مي کند؛ همين نکته حس کنجکاوري کودک را براي پيش بيني و گره گشايي ماجرا بر مي انگيزد و او را سرگرم مي کند و در عين حال تخيل او را پرورش مي دهد. و اين چنين است که داستان ميدان خيال کودکان را گسترش مي دهد و موجب پرورش ذهن و هوشياري آنان مي شود.
قصه و اشتياق نوشتن(آمادگي براي نوشتن): هر چه کودک ونوجوان بيشتر در معرض قصه و داستان قرار بگيرد بيشتر در خود احساس توانايي در نوشتن مي کند. بيشتر به اين دليل که ذهن و تخيلش براي قصه پردازي آماده و خلاق مي شود.