میزان در دسترس بودن و پاسخگو بودن مداوم به تلاش های کودک برای رسیدن به آرامش و امنیت، کیفیت و نوع دلبستگی کودک به مادر را تعیین می کند و شکست مادر در ایجاد یک ارتباط گرم، حساس و پاسخ دهنده طی سالهای اول زندگی مشکلات رفتاری پایداری در کودک ایجاد می کند و تاثیرات منفی بر روی رفتارهای دوران کودکی و بزرگسالی دارد. تحقیقات نشان داده است که کودکان کمتر از سه سال که بیش از ۳۵ ساعت در هفته تحت مراقبت غیرمادرانه قرار دارند در معرض خطر ناایمنی دلبستگی و مشکلات رفتاری اجتماعی قرار دارند همچنین نیمی از کودکانی که در مهد کودک نگهداری می شوند الگوهای دلبستگی ناایمن دارند.
عوامل زیر در ایجاد دلبستگی مناسب در کودک تاثیر دارد:
- مسئولیت پذیری و حساسیت: یک مادر حساس در تفسیر نشانه های عاطفی و رفتاری کودک خود بسیار زیرک است و نشانه ها و علائم را به خوبی شناسایی می کند(حساسیت) و احتمالاً هماهنگ با نیازهای کودک به تمامی علائم و نشانه ها پاسخگو می باشد. وجود همزمان مسئولیت و حساسیت مادرانه برای کودک فضایی آکنده از احساس امنیت و آرامش ایجاد می کند که در هیچ رابطه دیگری این احساس یافت نمی گردد. یک مادر حساس به طور صحیحی به پریشانی کودک توسط مشخص کردن منبع پریشانی و کنترل فعالیت و توجه به کودک، پاسخگو می باشد و به تایید عملکردهای کودک پرداخته و زمنیه و فضای توام با آرامش و امنیت را فراهم می آورد. در این فضا کودک مادر را منبع عشق، آرامش و امنیت خود یافته و کمترین حد پریشانی و اضطراب را در طول دوران مراقبت تجربه خواهد کرد.
- شور و نشاط و سرزندگی: شور و نشاط و سرزندگی شامل پذیرش، لذت، بیانگری چهره، خلاقیت و ابتکار و گرمی است که لذت و گرمی با میزان امنیت دلبستگی کودک ارتباط زیادی دارد. یعنی هر چه مادر دارای شور و نشاط و سرزندگی و به نوعی گرمی و لذت بیشتری باشد، امنیت دلبستگی کودک افزایش می یابد. زیرا احساس گرمی والدین به کودک کمک می کند تا احساس امنیت کافی برای کشف محیط داشته باشد و از توانایی هایش آگاه شود و عوامل احتمالی که باعث ارتقا رشد او می گردد را تجربه کند. مادران کودکان ایمن از یک تن صدای احساسی و امیدوار کننده نسبت به فرزند خود استفاده کرده و با آنها بسیار گرم، مهربانانه رفتار می کنند و در موقع مناسب آنها را با کلامی گرم تحسین می کنند.