یکی از متداولترین فشارهایی که بر کودکان وارد می شود، جدا شدن از پدر و مادر است. جدایی ناگهانی یا غیرمنتظره، هر کودک خردسالی را ناراحت می کند. در صورتی که زمان جدایی طولانی نباشد و شخص بزرگسال و مهربانی در این مدت از کودک مواظبت کند، معمولا کودک خودش را با شرایط سازگار می کند، اما برخی کودکان توانایی سازگاری با فشار ناشی از جدایی را ندارند. برای آنها، جدایی مصیبت است و پس از هر بار جدایی، با نگرانی به پدر و مادر می چسبند و می ترسند که مبادا دوباره از آنها جدا بشوند. عاقبت ممکن است این کودکان به ترس مداوم از جدایی دچار بشوند. آنها همیشه نگران جدا شدن از پدر و مادر هستند، می ترسند که پدر  مادرشان دور از چشمشان بمیرند یا آسیب ببینند و یا شبها کابوس جدایی می بینند. احتمالا تنها به مدرسه رفتن، تنها خوابیدن، یا بدون پدر و مادر به جایی رفتن، برای آنها دشوار است. این کودکان مانند همه افراد مضطرب، پیش از هر رویدادی که موجب هراسشان می شود ( برای نمونه، جدا شدن از پدر و مادر) دچار دردهای جسمانی، مانند سردرد یا دل درد می شوند.
چگونه کمک کنیم
در ارتباط با ترس از جدایی، مانند همه ترس ها، بهترین راه این است که کودکتان را وادارید تا با جدایی مواجه شود. برخی پدر و مادرها ناراحت می شوند که فرزندشان را به دور شدن تشویق کنند. به هر حال، وقتی کودک گریه می کند و خودش را به پدر یا مادر می چسباند، اولین واکنش او این است که کودک را در آغوش بکشد و دلداری بدهد. این کار برای نوزادان منطقی است زیرا در آنها احساس امنیت ایجاد می کند اما برخی کودکان موجب می شود بیش از حد به پدر یا مادر وابسته شوند. اطمینان خاطر دادن به این کودکان فقط وابستگی آنها را تشدید می کند و مانع آن می شود که یاد بگیرند چگونه به خودشان اطمینان خاطر بدهند. آنها عادت می کنند که به شما متکی باشند. برای آنکه بتوانید به این کودکان کمک  کنید تا روش های سازگاری دیگری را جایگزن کنند، باید بکوشید به تدریج این عادت را تغییر دهید. یک راه برای کمک به این کودکان در نظر گرفتن یک هدف میان مدت است. به جای آنکه کودک، بلافاصله و به تنهایی با وضعیت ترسناک مواجه شود، یک گام میانی بر می دارد. در این گام، به کودک نشانه ای از پدر یا مادر داده می شود تا هنگام مواجه شدن با وضعیت ترسناک آن را همراه داشته باشد. این اشیا معمولا نرم و آرامش بخش هستند و کودک را به یاد پدر و مادر می اندازند و در نتیجه به او احساس امنیت می دهند. پتو، عروسک، جاکلیدی یا عکس پدر و مادر از جمله این اشیاء هستند. بهتر است که کودک، خود شی میانجی را انتخاب کند. اگر کودک بتواند یک شی میانجی را با خود به رختخواب ببرد و اگر شما بین خوابیدن روی تخت پدر ومادر و خوابیدن در اتاق جدا چند گام میانی تعیین کنید، تنها خوابیدن برای کودک آسان تر می شود. برای نمونه می توانید به منظور کم کردن تعداد دفعاتی که کودک به تخت شما می آید، برای دور کردن تدریجی تخت کودک از تخت خود و نیز کاهش دفعاتی که شما را صدا می کند، برای فرزندتان پاداش تعیین کنید. فرزندتان را تشویق کنید که شبها پیش از آرام گرفتن در تخت، زمان کوتاه تری از وقت شما را به خودش اختصاص بدهد. مثلا می توانید برای هر پنج دقیقه کمتر، یک امتیاز به او بدهید.