مطابق تعریف انجمن روان پزشکی آمریکا وجود نشانه های تاخیر، عدم تداوم و یا فقدان ارگاسم و کاهش شدت احساس ارگاسم در زنان به مدت شش ماه و در ۷۵ تا ۱۰۰ درصد فعالیت جنسی ایشان، به طوری که با ایجاد اضطراب و پریشانی شدید همراه شده و توسط اختلال های روانی غیرجنسی و یا شدت مشکل در رابطه ( مانند خشونت شریک جنسی) بهتر توضیح داده نشود، به عنوان اختلال ارگاسم تشخیص داده می شود. اکثر موارد مشکلات ارگاسمی چند عامله بوده و قابل تعیین نیست. زنان با یکدیگر بسیار متفاوت هستند و ممکن است هر مورد از فردی به فرد دیگر متفاوت ارزیابی شود، به عنوان مثال بعضی از زنان از طریق تحریک کلیتوریوس به ارگاسم می رسند و بعضی فقط از طریق دخول واژنی. همچنین، تشخیص این که عدم ارگاسم به دلیل عدم تحریک کافی بوده است نیز اهمیت دارد، در این موارد تشخیص اختلال ارگاسم داده نمی شود. رضایت جنسی زنان ارتباط قوی با تجربه ارگاسم ندارد و زنان زیادی با سطح بالای رضایت جنسی هستند که تجربه ارگاسم را کم و یا هرگز نداشته اند. شیوع این اختلال در زنان بسته به عواملی از جمله سن، فرهنگ و شدت و مدت نشانه ها از ۱۰ تا ۴۲ درصد متغیر است. زنان با افزایش سن تجربه ارگاسم بیشتری دارند به طوری که با افزایش دانش ایشان راجع به بدن خود و تنوع روش های تحریک، تجربه ارگاسم را فرا می گیرند. همچنین، نرخ تجربه ارگاسم در زمان خودارضایی زنان بیشتر از داشتن فعالیت جنسی با یک شریک است. عوامل روانشناختی بسیاری مانند اضطراب و موارد مرتبط با بارداری، همچنین مشکل بین فردی با شریک خود، سلامتی جسمی و سلامت روانی با مشکلات ارگاسمی زنان، در ارتباط هستند. عوامل اجتماعی فرهنگی مانند سن و انتظارتی که از نقش زن وجود دارد به همراه عقاید مذهبی نیز در وجود مشکلات ارگاسمی موثر هستند. زنان با نشانه های خشکی واژن، خارش و درد با احتمال بیشتری مشکلات ارگاسمی را گزارش می کنند. اما هنوز مشخص نیست که به عنوان مثال مشکلات ارتباط و بین فردی باعث بروز مشکلات ارگاسمی می شوند یا این ها نتیجه این مشکلات هستند. در نهایت زنانی با مشکلات ارگاسمی، ممکن است مشکلات میل برانگیختگی را نیز تجربه کنند. همچنین، زنان با اختلال های روانی غیرجنسی مانند اختلال افسردگی، میل و برانگیختگی جنسی کمتری دارند که این خود به طور غیرمستقیم احتمال مشکلات ارگاسمی را افزایش می دهد.