در فرآیندهای طراحی غیردیجیتال، پردازش و مدیریت دانش کمی، به روش های معمول و بدون کمک رایانه ها انجام می پذیرد و دانش کمی و کیفی آمیخته با یکدیگر، مجموعه دانسته های طراحی را تشکیل می دهند و طراح به عنوان ایده پرداز اصلی، نحوه تأثیرپذیری نتایج کار از مجموعه دانسته ها را معین می‌کند. در فرآیندهای معماری دیجیتال، رایانه ها می توانند به دو صورت؛ یعنی با تأثیر مستقیم بر دانسته های کمی و با تأثیر غیرمستقیم بر دانسته های کیفی طراح، روند تخیل خلاقانه طراح را تغییر دهند. در حالت اول رایانه ها در نقش شریک و همکار طراح، با جمع آوری گستره وسیع تر، ذخیره سازی و پردازش دقیق تر و سریع تر اطلاعات کمی مرتبط با طراحی، فارغ از هر گونه تأثیر معیارهای زیباشناسی و ارزشی، امکان تولید پاسخ های بهینه و پاسخگو به مسائل کمی طراحی را فراهم می آورند. بر خلاف روند طراحی دیجیتال که طراح، تسلط کاملی بر مجموعه دانسته های کمی و کیفی دارد، در فرآیندهای طراحی غیردیجیتال، یافتن راه حل های بهینه بر اساس دانسته های کمی بر عهده رایانه ها قرار می گیرد. به طور کلی در رویه های طراحی غیردیجیتال، معماران، کل مراحل طراحی و نتیجه آن را در کنترل خود دارند؛ در حالی که در روند طراحی دیجیتال، نتیجه فرآیند به طور کامل در کنترل طراح نیست و طراح به جای دخالت مستقیم در تولید پاسخ به دنبال روش های جدیدتر تولید پاسخ است. در فرآیندهای طراحی دیجیتال، علیرغم اینکه طراح همچنان نقش اصلی طراحی را ایفا کرده و بر ورود مجموعه دانسته های کمی و کیفی تسلط کامل دارد، حضور رایانه در طراحی، این امکان را برای طراح فراهم می آورد تا با گسترش دامنه‌ دانسته های کمی طرح و تأثیرگذاری بردانسته های کیفی، به طور غیرمستقیم، محدودیت های ذهن انسان رادر جهت تخیل ورزی خلاقانه کم رنگ تر کرده و دامنه تخیل طراح را فراتر از محدودیت های ذهنی او گسترش دهد.