سنین کودکی و نوجوانی، دوره ای حساس و تاثیرگذار در شکل گیری شخصیت فرد است و نقش عوامل محیطی و آموزشی در این دوره را نمی توان نادیده گرفت. یکی از روش های نوین آموزش، استفاده از ادبیات و بخش های مختلف آن، خصوصا ادبیات داستانی در کلاس درس است. کارکرد داستان تنها سرگرمی نیست. بلکه، می تواند در جهت شناخت، پیشگیری و حل مشکلات مفید واقع شود. همانطور که مصرف مواد غذایی سبب رشد و نمو بدن و ارگان های آن می گردد، گوش دادن به داستان نیز می تواند سبب رشد ذهنی انسان ها گردد. کودکان و نوجوانان از طریق قصه با تجارب دیگران آشنا می شوند و می آموزند چگونه مسائل و مشکلات خود را حل کنند. قصه ها مجموعه منسجمی از امیال، آرزوها و هدف های یک قوم هستند و از قصه گویی به عنوان روشی برای رشد مهارت های کلامی کودکان استفاده می شود. داستان محاطب را به تفکر وا می دارد و اطلاعات متنوعی را به نحوی سرگرم کننده و جذاب در اختیار آنها می گذارد. قصه گویی مایه شعف و شادی کودکان می شود و وسیله ای برای تامین بهداشت روانی آنان است. قصه گویی موجب افزایش خلاقیت و عزت نفس کودکان شده و بر رشد تفکر فلسفی و خودپنداره آنان تاثیر مثبتی دارد. قصه ها به دانش آموزان این امکان را می دهند تا مسایل خود را از طریق فرا گرفتن تجربه و حوادث زندگی دیگران حل کنند. زیرا، دانش آموزان هنگام گوش دادن به داستان در مورد شخصیت های داستان فکر می کنند و عملکرد آنها را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار می دهند. داستان می تواند، سبب تقویت مهارت های ارتباطی شود، در خواندن و نوشتن به دانش آموزان کمک کند، دانش آموزان را در فعالیت های کلاسی با روشی مهیج و سرگرم کننده درگیر کند، ساختارهای زبانی را به آنان بیاموزد و سبب گسترش دایره لغات آنها شود. داستان سبب تقویت حافظه می گردد و قدرت تفکر عمیق و انتقادی را افزایش داده و در نتیجه سطح آگاهی، تفکر انتقادی، مهارت های کلاسی و یادگیری را ارتقاء می بخشد.