در عصر حاضر علم و فلسفه دچار تحولات گسترده ای شده اند. بسياری از قوانين فيزیكی مربوط به فضا در حال حاضر توسط علوم فيزیك نوین زیر سوال رفته است و تعاریف جدیدی از فضا و زمان و ... در فيزیك کوانتوم ارائه شده است. در دهه های اخير معماران نيز در تلاشند تا با پيروی از علم و فلسفه نوین و ارائه آن ها در آثار و سبك های معماری خویش با این تحولات سریع در دنيای علم و فلسفه همراه شوند. لذا تحولاتی که در فيزیك ذرات بنيادین، فضا و زمان و ... در سنوات اخير رخ داده موضوع مكتب معماری جدید قرار گرفته است. بر اساس فرضيات جدید در ریاضی و فيزیك، عالم مكانيكی نيوتون دیگر نمی تواند شرایط امروز جهان را تبيين کند. اگر گاليله درچهار صد سال قبل اعلان نمود که جهان با قوانين ریاضی نگاشته شده است، این نيز بر اساس قوانين جدید فيزیك قابل قبول نيست. آلبرت انيشتين در اوایل قرن اخير با معرفی نظریه نسبيت جهان مكانيكی نيوتون را که در آن فضا و زمان مطلق بود در هم شكست. بر اساس نظریه انيشتين، جهان ما از بی نهایت قراهای فضا- زمان که به ناظر مشخصی بستگی دارد تشكيل شده است. لذا هر ناظری در قابی متفاوت از نظر مكانی و زمانی قرار دارد. بدین معنی که هر ناظر و هر قابی نه تنها در یك ساعت متفاوت بلكه در یك نقشه متفاوت قرار دارد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که بنابر نظریه عدم قطعيت هایزنبرگ فضا و زمان در ارتباط با یكدیگر بوده و با دقيق شدن در هر یك از آن ها، نوعی احتمال و عدم قطعيت در اندازه گيری دیگری ایجاد می شود و یك ارتباط تنگاتنگ ميان این دو وجود دارد. معماری با ظهور مدرنيته از معماری مكعبی و جعبه ای کلاسيك رها شده و خلق فضا در معماری با یافتن ویژگی هایی چون انعطاف پذیری، سياليت، تجزیه پذیری، فضاهای چند منظوره و ایجاد فرم های غير مكعبی مانند انواع فرم های سيال و منحنی و پيروی از معماری غير خطی در جهت پيروی از قوانين فيزیك جدید بالاخص نظریه عدم قطعيت هایزنبرگ پیش می رود.