اوتیسم نوعی اختلال عصبی- تحولی است. دو معیار برای تشخیص این اختلال لازم است که شامل نقص در ارتباط و تعامل اجتماعی، علایق و فعالیت های محدود و تکراری می باشد افراد مبتلا به اختلال اتیسم، به دو گروه تقسیم می شوند: ۱- عملکرد بالا، دارای بهره هوشی به نسبت بالا و فاقد مهارت های رفتاری و سازشی، ۲- عملکرد پایین، دارای نقایص شدید و عمیق هوشی و ناتوانی در انجام مستقلانه امور شخصی. نقص در تعامل و مهارت های اجتماعی، از دوران کودکی ( حتی پیش از یک سالگی) تا بزرگسالی وجود دارد. به گونه ای که می توان کودکان مبتلا را در سن ۱۲ ماهگی،  از نظر برقراری تماس چشمی، بروز واکنش به صدا کردن نامشان و لبخند اجتماعی، از گروه دارای تحول بهنجار، متمایز نمود. اختلال در تعامل اجتماعی در سه سطح: تعامل با خود، همسالان و والدین قابل مشاهده است. از جمله روش های درمانی که برای بهبود تعامل اجتماعی کودکان دارای اتیسم استفاده می شود، مداخلات رشدی و رفتاری فشرده زودهنگام و آموزش مهارت های اجتماعی است. رویکرد طب جایگزین و مکمل، یکی از رویکردهای درمانی اتیسم می باشد که امروزه رواج یافته است. از جمله این رویکرد، می توان به هنر درمانی اشاره کرد. هنر درمانی، شکلی از روان درمانی است که از اصول و ابزار هنری استفاده می کند تا به کودکان دارای اختلال اتیسم کمک کند تا به ابراز هیجان، احساسات و برقراری ارتباط بپردازند و از طریق برقراری ارتباط غیر کلامی با جهان خارج، از انزوا خارج شوند. هنر درمانی دارای مولفه های مختلف از جمله نقاشی درمانی، روان نمایش (سایکودراما) و موسیقی درمانی است. تحقیقات نشان داده اند که کودکان دارای اختلال اتیسم، با محرک های حسی ( همچون، رنگ، نور، صدا و اشیاء) بهتر از محرک های انسانی ارتباط برقرار می کنند. از آن جایی که محیط نمایش مملو از محرک های حسی است می تواند زمینه را برای برقراری ارتباط بهتر کودک، فراهم نماید. رویکرد هنر درمانی  به شکل های انفرادی، گروهی، خانواده محور و والد محور، قابل اجرا می باشد. رویکرد خانواده محور برای کودکان و والدین موثرتر است و موجب ارتقای خدمات درمانی و افزایش رضایت مندی خانواده می شود، زیرا درمان در بطن فعلایت روزمره، می تواند عملکرد کودک را بهبود بخشد و تعامل والد- کودک را افزایش دهد. در هنر درمانی خانواده -محور،حضور خانواده در جلسات درمانی، ضرورت دارد. از مزایای نمایش برای کودکان دارای اختلال اتیسم، می توان به تقویت تماس چشمی، تقلید از حرکات و ژست ها، تقلید گفتار و زبان، آواسازی و ارتقای مهارت ارتباطی اشاره کرد.