فیزیوتراپیست ها از تکنیک ها و روش های مختلفی برای به حد مطلوب رساندن برنامه های بازتوانی خود استفاده می کنند. ماساژ اولتراسوند، گرمای موضعی، یخ درمانی، معالجه با موج های کوتاه، و حرکات ورزشی از جمله تکنیک های مورد استفادۀ بسیاری از فیزیوتراپیست هاست. بسیاری از فیزیوتراپیست ها عمدتاً بر بازتوانی بدنی تأکید دارند و بر جنبۀ روانشناسی و بازتوانی روانی ورزشکاران آسیب دیده توجه کمی اعمال می کنند و اين ىر حالي است كه وضعیت روانی ورزشکار قبل از آســیب در روند بهبود آسیب و واکنش فرد به آسیـب اثر می گذارد. برای مثال ورزشکاری که در میدان مسابقه دچار استرس و عصبانیت است، بعد از بروز آسیب مستعد افسردگی بیشتری است، و طول دورۀ درمان او نیز بیشتر می شود. این امرنقش فیزیوتراپیست ها را در توجه هر چه بیشتر به حالات روانی ورزشکاران آسیب دیده نمایان می کند. بنابراین، برای تکمیل و به ثمر رساندن برنامۀ درمانی به صورت کاملاً موفق و مؤثر، برنامه های بازتوانی آسیب های ورزشی باید به شیوهای طراحی شوند که به هر دو اثر بدنی و روانی توجه داشته باشند. استفاده از فنون ریلکسیشن عضلانی، استفاده از برنامه های بازتوانی متنوع و کاهش استرس و اضطراب از مهمترین روش هایی است که فیزیوتراپیست ها می توانند حین درمان بکار گیرند. فیزیوتراپیست ها تمایل به ادامه فعالیت را مهمترین مشکل روانی ورزشکاران آسیب دیده عنوان می کنند و افزایش اعتماد به نفس را مهمترین نیاز ورزشکاران اعلام می دارند. به نظر می رسد ارتباط بیشتر بین روان شناسان و فیزیوتراپیست ها ضروری است و در این زمینه باید بیشتر آموزش ببینند. علاوه بر استفاده فیزیوتراپیست ها از تکنیک های روانی متفاوت، به منظور بهبود و ارتقای برنامه های بازتوانی، تمامی فیزیوتراپیست ها باید برای بهبود مهارت های مدیریتی و اجرای برنامه های خود، ارتباط عاطفی قوی با ورزشکار آسیب دیده برقرار کنند. حتی با بیان عواطف خود در جلسات متعدد، ورزشکار را هم به این امر ترغیب کنند.