رایج ترین مواد مورد استفاده برای بسته بندی فیبر، پلاستیک، شیشه، استیل و آلومینیوم هستند. معمولا پلاستیک های سنتتیک از نفت مشتق می شوند زیرا آنها مزایای متعددی بر دیگر مواد بسته بندی در زمینه استحکام و وزن کم دارند. با این حال، آنها به خاطر تولید مقادیر زیادی از باقیمانده های تجزیه ناپذیر، یک مسئله جدی زیست محیطی جهانی محسوب می شوند. همچنین، علاوه بر ایمنی و مسائل محیطی، بازیافت پلاستیک ها به دلایل تکنیکی و اقتصادی پیچیده است. بنابراین فیلم های زیست تخریب پذیر جدید تهیه شده از پلی مرهای زیستی خوراکی حاصل از منابع تجدیدپذیر می توانند شاخصی مهم در کاهش اثر محیطی پسماند پلاستیکی محسوب شوند. پروتئین ها، لپیدها و پلی ساکاریدها، پلی مرهای زیستی اصلی به کار گرفته شده جهت تولید فیلم ها و پوشش های خوراکی می باشند. اینکه کدام ترکیبات به چه نسبتی  استفاده شوند، تعیین کننده ویژگی های ماده به عنوان سدی در برابر بخار آب،اکسیژن، دی اکسید کربن و انتقال لیپیدی در سامانه های غذایی می باشد. فیلم هایی که اساسا از پروتئین ها یا پلی ساکاریدها تشکیل شده اند، خواص مکانیکی و نوری مناسبی دارند، اما بسیار به رطوبت حساس بوده و ممانعت کمی را در برابر تبخیر آب ایجاد می کنند. این امر می تواند زمانی که از آنها برای محصولات غذایی با میزان رطوبت بالا استفاده می شوند یک اشکال محسوب شود، زیرا فیلم های مذکور باد کرده، حل شده یا در اثر تماس با آب تجزیه می شوند. فیلم های لیپدی نسبت به رطوبت مقاوم تر هستند ولی آنها معمولا مات و کمی سفت بوده و بیشتر مستعد اکسیداسیون می باشند. به جهت حصول ویژگی های خاص ( مانع رطوبتی و سد گازی، قابلیت حل در آب یا لپید، رنگ، ظاهر و نیز ویژگی های مکانیکی و رئولوژیکی) و تا حد امکان نزدیک به پلاستیک های تجزیه ناپذیر برای بسته بندی مواد غذایی به سمت ترکیب پلی مرهای زیستی، نرم کننده ها واکنش دهنده ها و حتی ذرات غیرارگانیک رفته است. به علاوه، غنی سازی این فیلم ها با افزودنی های اساسی، افزایش ارزش غذایی را به منظور ارتقا بدون تاثیر بر کیفیت محصول غذایی می دهد. در این رابطه، برخی از تحقیقات به بررسی گسترش خصوصیات کاربردی فیلم های زیست تخریب پذیر از طریق افزودن مواد طبیعی با فعالیت های ضداکسیدانی یا ضدمیکروبی به منظور تولید یک ماده زیستی بسته بندی فعال پرداختند.