نمونه هایی از معماری های دیجیتالی ساختمان های هوشمند را می توان در سالن کنسرت ساراژو، پروژه چهره ها، سافت سایت و موزه آب دید که در ادامه با آنها آشنا می شویم.
سالن کنسرت ساراژو
این پروژوه دو مسئله ایده اصلی طرح را به وجود آورده اند. یکی سایت مفروض طرح که در وسط یک بافت شهری قرار دارد و دیگری رابطه عمیق آن با موسیقی سالن کنسرت به صورت دو لایه ای یا دو غشایی طراحی شده است. فضای داخلی تحت تاثیر گام های موسیقی تغییر کرده و عقب گرد می کند و غشای خارجی متاثر از نوسانات، صداها و نفس شهر است.
پروژه چهره ها
در پروژه چهره ها رویارویی دنیای مجاز و واقعیت و نزدیکی آنها را به نمایش گذارده اند. پروژه شامل چهار اتاق در کنار هم است. در سه اتاق اول مجموعه ای از اشیا به معرض نمایش گذاشته شده که بازدید کننده از آنها دیدن می کند، اما در اتاق چهارم این اشیا هستند که به صورتی مجازی به بازدیدکنندگان نگاه می کنند. در سه اتاق اول بازدیدکنندگان توسط حسگرهایی که دوربین های کوچکی را فعال می کنند ره گیری می شوند. این دوربین های کوچک از چهره های افراد در حالات مختلف و هیجانات و تجربه های آنها از دیدن اشیا فیلمبرداری می کنند. تصاویر به دست آمده به ترتیب بر روی دیوارهای اتاق چهار به نمایش در می آید و در نتیجه بازدیدکنندگان هم برای خود و هم برای دیگر افراد قابل دید می شوند، دقیقا مانند اشیاء موجود در سه اتاق اول.
سافت سایت
دو جهان فراگیری امروز یعنی اینترنت و فضاهای عمومی شهری در این پروژه یکی می شوند. سافت سایت، شهر برج های نرم و افقی است برج های موجود در این شهر نسبت به عملکرد خویش و فعالت ساکنان آن رشد می کنند. این طرح، هندسه ای متغیر و شکل پذیر است که تحت تاثیر رفتار بشر و ارتباط های متقابل خود به خود تغییر می یابد. افق های مادی در این شهر از بین می روند و جهان دیجیتال وارد معماری در مقیاس شهری می شود.
موزه آب
این پروژه محصول عصر الکترونیک است. ارگانیسم پیچیده ای مبتنی بر ارتباط بین انسان و فضا و همچنین بین فضای معماری و جهان خارج. در این پروژه که مجاز در معماری غلبه دارد و کامپیوتر در تعریف فضا و در ادراک آن جایگاه اساسی داشته و ساختمانی هوشمند را پدید آورده است. در این ساختمان حسگرهایی وجود دارد که تغییر حالت دائم در بدن انسانی را به ثبت می رساند که در حال تجربه فضاست. اطلاعات ثبت شده از عکس العمل های آدمی تغییری در رنگ فضای داخلی پدید می آورد، لذا فضا در حال تغییر شکل دائمی است و این دگرگونی به واسطه کامپیوترهایی صورت می گیرد که میانجی بین انسان و معماری هستند. کامپیوتر در این طرح، معماری را با محیط پیوند زده است. یک ایستگاه هواشناسی در سایت پروژه اطلاعات محیطی را ثبت می کند و اطلاعات این ایستگاه به وسیله کامپیوتر به بنا منتقل می شود، با توجه به تغییرات محیطی از خود عکس العمل نشان می دهد و نور و صدایی پویا را به درون منتقل می کند. در واقع با تغییر در اطلاعات، غبار و مهی از افشانه ها و رایحه های مختلف و بخار آب فضا را پر می کند. در ضمن موسیقی الکترونیکی در پس زمینه محیط شنیده می شود و بدین ترتیب محیط ساختمان یا زمینه و فضای سالن با کامپیوتر به هم پیوند می خورند.