اولین تماس تلفنی در جهان توسط نخست وزیر فلاند (Harri Holkeri) در سال ۱۹۹۱ میلادی بر قرار شد این تماس را می توان اولین ارتباط تلفنی بر پایه شبکه و پروتکل ارتباطی GSM عنوان کرد که آینده ارتباطات تلفن های سیار و همراه بر پایه آن بناء شد، در سال ۲۰۰۸ میلادی در حدود بیش از ۳ میلیارد مشترک تلفن همراه و سیار از مزایای شبکه و پروتکل ارتباطی GSM بهره مند شدند و بوسیله آن با یکدیگر ارتباط برقرار می کردند. شبکه و پروتکل GSM از یک ساختار سلولی بهره می برد. سنگ بنای اصلی شبکه سلولی تقسیم نمودن محدوده و رنج فرکانسی قابل دریافت می باشد. یکی از  مزیت های این شبکه کاهش نرخ تداخل و تصادم بین ایستگاه های اصلی می باشد. با توجه به این که طیف سیگنال ها و امواج رادیوئی محدودیت دارد به همین جهت پهنای باند و محدوده فرکانسی خاصی را در مجامع بین المللی به این پروتکل اختصاص دادند. یعنی بر روی محدوده و فرکانس کمی قدرت مانور دارد. از این رو برای ارائه خدمات به استفاده کنندگان از شیوه استفاده مجدد از فرکانس یا تکرار فرکانس و نیز تقسیم سلولی بهره می برد. این نکته نیز حائز اهمیت است که بهره گیری و کاربرد شیوه تکرار فرکانس نیز خود می تواند سبب تداخل و تصادم در سیستم GSM گردد که وظیفه اپراتور ارائه دهنده شبکه GSM حذف یا کاهش و به حداقل رساندن آن است در این رابطه این مطلب را نیز می توان عنوان کرد که دو سلول همسایه نباید از یک فرکانس یکسان استفاده نمایند زیرا سبب تداخل کانال مشابه می شوند. شبکه و پروتکل ارتباطی GSM تا اوایل سال ۱۹۹۹ تنها توانست تعداد کمی از مشترکین تلفن همراه و شبکه های سیار را با توجه به نقاط ضعفی مانند هزینه و نرخ بالا، کند بودن و سرعت انتقال پایین و عدم دستیابی آسان به سرویسهای ارائه دهنده دیتا با خود همراه سازد. از این رو متخصصین و پژوهشگران سرویس جدیدی را به عنوان یک شبکه و پروتکل ارتباطی معرفی نمودند که GPRS نام گرفت.