در سال ۱۹۶۰، ورزش ایروبیک به عنوان یک سری تمرینات آمادگی جسمانی وحرکتی طراحی و به سرعت گسترش داده شد. در ورزش ایروبیک، عضلات بزرگ بدن با کمک موسیقی برای حداقل ۱۲ دقیقه حرکات ریتمیک انجام می دهند. جلسات تمرینی ایروبیک به طور معمول زمانی در حدود ۴۵ الی ۶۰ دقیقه را به خود اختصاص می دهد و شامل اجرای حرکات متنوع ترکیبی می باشد. علاوه بر ارتقای عوامل آمادگی جسمانی، این ورزش بسیار شاد و مهیج است. ورزش ایروبیک باعث توسعه بسیاری از فاکتورهای آمادگی مثل انعطاف پذیری، هماهنگی، چابکی، تعادل، توازن، عکس العمل و غیره می شود. در این ورزش، اجرای حرکات هوازی، موزون و هماهنگی که با موزیک و ریتم خاصی همراه است، وسیله ای بسیار مؤثر برای جلو گیری از افسردگی، رفع بی حوصلگی و بی تابی است و به دلیل این که فرد تمرین کننده این ورزش را به شکل گروهی و در قالب حركاتی موزون و از قبل تعیین شده دنبال می کند، تأثیر بسزایی در تقویت رفتارهای گروهی دارد. زمانی که این ورزش به صورت گروهی انجام شود به غیر از افزایش فاکتورهای مذکور از افسردگی نیز جلوگیری می کند و سبب ترشح هورمون های انکفالین اندروفین که هورمون های نشاط آور در مغز است می شود. در این ورزش ذهن نیز تقویت می شود. این نوع روش تمرین به فرد فرصت می دهد که ناخود آگاه از خلاقیت های ذهنی و هنری در وجودش بیشتر استفاده کند و برخی از استعدادهای نهفته خود را آشکار سازد. احتمالا به همین دلایل، این ورزش در نزد مراکز پیش از دبستان برخی کشورها تحت عنوان حرکات ذهنی- حرکتی طرفداران زیادی دارد. این مراکز از حرکات موزون و ساده این ورزش برای تقویت توجه کودکان استفاده می کنند.