لکنت اختلالی پیچیده است که بر پیشرفت و دستاوردهای شغلی، اجتماعی، آکادمیک  عاطفی افراد تاثیر می گذارد. این اختلال ترکیبی از گسیختگی کلمات، کشیده گویی، تکرار صدای اول کلمات، گیر و قفل است؛ اما هیچ یک از اینها به تنهایی لکنت نیست. معمولاً در کودکان قبل از سن هشت سالگی لکنت شروع می شود و میزان لکنت در بین کودکان حدود ۵ درصد است که حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد آنها بدون هیچ درمانی بهبود می یابند. اما حدود یک درصد موارد، پس از شش سالگی باقی می ماند و اگر تاثیر آن بر روی زندگی و فعالیت های روزمره افراد لکنتی مخرب نباشد، بسیار بارز و قابل توجه است. عامل محیط در شروع و تداوم لکنت نقش اساسی و تعیین کننده دارد و مسائلی همچون استرس ارتباطی، اضطراب و تعاملات منفی والد- کودک را در بر می گیرد. بنابراین محیط ارتباطی که کودک در آن زندگی می کند می تواند نقش اساسی در درمان یا شکست برنامه درمانی وی ایفا نماید. در میان محیط ارتباطی، والدین بخش مهمی از فرآیند درمان لکنت محسوب می گردند و از بین والدین نیز مادر به عنوان کسی که در اولین سالهای گفتاری، مهمترین مدل گفتاری را برای کودک فراهم می آورد از اهمیت به سزایی برخوردار است. همچنین الگوی کلامی که مادر در هنگام برقراری ارتباط با کودک از آن استفاده می کند، دارای اهمیت است. همانطور که اشاره شد یک رابطه درونی محکم و منطقی بین یکی از ویژگی های فرازبانی گفتار مادر یعنی سرعت گفتار با شدت لکنت کودکان وجود دارد و چنین رابطه ای حاکی از تاثیرگذاری جنبه های گفتاری مادر بر روند شکل گیری و تثبیت ناروانی گفتار در کودکان درسالهای ابتدایی فراگیری گفتار است. لذا می توان با دستکاری و تغییر در این ویژگی گفتاری مادران، سعی در تغییر میزان شدت لکنت در سنی نمود که مهمترین سالهای یادگیری تجربه گفتاری در کودک می باشد. زیرا با گذشتن این سالها، شاید بعدها با درمان مستقیم و صرف هزینه زیاد درمانی، کودک لکنتی که اکنون تبدیل به بزرگسال لکنتی گردیده، نتواند حتی به قسمت کمی از اهداف درمان دست پیدا کند.