در ایران طی سالهای اخیر استفاده جوانان و نوجوانان از بازی ها افزایش چشمگیری داشته است. بازی های رایج در ایران اغلب بصورت وارداتی و بدون توجه به قوانین مصرف آنها در غرب، مورد استفاده قرار می گیرند. با افزایش نگرانی ها در خصوص تاثیر بازی ها بر کودکان و نوجوانان برخی نظام های رتبه بندی مانند هیئت رتبه بندی نرم افزار سرگرمی در ایالات متحده آمریکا و کانادا و اطلاعات بازی برای ملت های اروپایی در کشورهای اروپایی شکل گرفت. در سالهای اخیر در ایران، زمزمه هایی وجود داشته است که از طریق بازی های ویدئویی محتوای نامناسبی ارائه می گردد که از نظر سنی برای برخی افراد مناسب نیست. هدف نهایی نظام های رتبه بندی بازی ها این است که جهت کنترل دسترسی گروه های آسیب پذیر به محتوای نامناسب رسانه ها اطلاعاتی ارائه دهند. در خصوص ایران نیز می توان گفت گروه های آسیب پذیر کودکان و نوجوانان کمتر از سن بلوغ، یعنی ۱۸ سال هستند که می توان توسط والدین دسترسی آنها به محتوای نامناسب بازی ها ویدئویی را محدود کرد. تحقیقات نشان داده است که والدین بیشتر نگران عادتهای بازی فرزندان پسر خود هستند تا فرزندان دختر. زیرا فررزندان پسر در قیاس با دخترها بیشتر به انجام بازی های دیجیتال و بازی های خشن یا نبرد تن به تن می پردازند. بطورکلی دیدگاه بیشتر والدین ایرانی نسبت به تاثیر بازی های ویدئویی بر فرزندانشان منفی است و عده بسیار کمی معتقدند که بازی ها می توانند تاثیر مثبتی بر فرزندان داشته باشند. از بین هر سه پدر و مادر ایرانی یک نفر دیدگاه کاملا منفی نسبت به بازی ها دارد و معتقد است اگر بازی ها با نظارت هم باشد از تاثیر منفی شان کاسته نمی شود. از طرفی باید بازی ها را به عنوان بخشی از سرگرمی به جای فرزندان در نظر بگیریم که در جامعه ایران کاملا رواج دارند.