ما در جامعه افرادی را مشاهده می کنیم که در مدرسه موفق بوده اند اما در زندگی شغلی شکست خورده اند یا برعکس، به افرادی با نمره بالا در آزمون های هوش بر می خوریم که در تعامل های اجتماعی، فاقد مهارت هستند. عامه مردم، میان هوش تحصیلی یا تیزهوشی درسی و هوش عملی یا آشنایی با پیچ و خم زندگی تفاوت قائل اند. مسائل تحصیلی آموزشی کاملا تعریف شده هستند، پاسخ های محدود دارند، فقط از طریق چند روش محدود پاسخ درست آنها مشخص می شود. خارج از تجربه روزانه هستند و علاقه درونی، نسبت به آنها کم است یا اصلا وجود ندارد. مسائل عملی برخلاف مسائل تحصیلی، طراحی نشده اند یا نیاز به طراحی دوباره دارند، مورد علاقه شخصی هستند، اطلاعات ضروری برای حل کردن ندارند، با تجارب روزانه مرتبط هستند، به روشنی تعریف نمی شوند، با راه حل های چندگانه متناسبی مشخص می شوند. تقویت هوش عملی منجر به، به کارگیری دانش در زندگی روزمره، سازگاری فرد با محیط و توان حل مسایل و مشکلات زندگی فردی- اجتماعی می شود و از طرفی بازی باعث تقویت روابط بین فردی، مهارتهای حرکتی، کشف توانایی و استعدادهای فرد است. تلفیق بازی و هوش عملی در آموزش منجر به تثبیت یادگیری می شود. هنگامی که یادگیری به گونه ای موثر و عمیق شکل گیرد، دانش آموزان توان به کار بردن آن را در مواجهه با مشکلات و مسایل زندگی دارند. اگرچه بازی تا حد زیادی وارد کلاس های دبستان شده، اما هنوز شکل منسجم، علمی و یکپارچه ای را به خود نگرفته است. این در حالی است که بازی های آموزشی در دیگر کشورهای جهان همواره حرکتی رو به رشد داشته و هنوز این سیر ادامه دارد؛ اما متاسفانه در این راه حرکت ایران چیزی در حد صفر است.
بازی تقویت املاء: به هر کدام از دانش آموزان کلاس کارتی را می دهیم که یک کلمه روی آن نوشته شده است به طوری که یک حرف آن حذف شده. در کنار کارت اصلی تعدادی کارت کمکی نیز داده می شود و دانش آموز باید با استفاده از آنها کلمه اصلی را کامل کند. بعد از کامل کردن کلمه در مرحله بعد دانش آموز باید از میان تعدادی تصویر که دارد شکل مربوط به کلمه را بیابد و کلمه را بر روی آن بچسباند. این بازی می تواند با توجه به محتوای کتاب برای همه پایه های دبستان مورد استفاده قرار گیرد.