قصه گویی نوعی ادبیات شفاهی است. آشنایی با نوع شفاهی ادبیات درک تازه ای از زبان به کودک و نوجوان می بخشد. افسانه ها، متل ها و حکایات که در قالب قصه برای کودکان و نوجوانان بیان می شود، دانش زبانی آنها را غنی می سازد. حتی اگر آن زبان را به کار نگیرند و از واژگان آن استفاده نکنند. زبان قصه را تجربه کرده و با دنیای زبانی تازه ای مواجه می شوند. قصه در قالب کلام جان می گیرد و اولین برخورد کودک با قصه با شنیدن واژه ها، جملات کوتاه و مرکب، لحن و کلام است. به این طریق کودک زبان را به طور غیرمستقیم آموزش می بیند. اولین اثر قصه گویی، در شکل گیری ادبیات گفتاری کودکان است. بسیاری از کلمات، واژه ها و مفاهیم ادبی را از طریق احساس خود درک کرده و کاربرد صحیح آن را می آموزد. قصه گویی با روشی کاملاً طبیعی و عاطفی زبان مادری را آموزش و قواعد آن را منتقل می کند. معلم در نقش یک قصه گوی خوب می تواند مهارت خوب گوش کردن و مهارت زبانی کودکان را بالا برده و با خوب تلفظ کردن، استفاده از عبارات صحیح و اصولی و خوب بیان کردن و دیگر تکنیک های زبانی، الگویی صحیح در اختیار قرار داده و تاثیر گذار باشد. در سطحی بالاتر و در بررسی تاثیر قصه بر نوجوانان در فعالیت ادبی کارگاهی، قصه تجربه خوبی در گفتگونویسی در اختیار نوجوانان قرار می دهد. با توجه به اینکه جنبه شفاهی قصه برجسته تر است قصه می تواند به نوجوانان قابلیت گفتگو را در تیپ سازی و شخصیت پردازی نشان داده و به طور غیرمستقیم آموزش دهد.
برای فعالیت ادبی در حیطه زبان دو بعد می توان در نظر گرفت: بعد شفاهی و بعد مکتوب. با اشاراتی که رفت واضح است که جنبه شفاهی این فعالیت را می توان از طریق قصه و قصه گویی تقویت کرد و پرورش داد. به خصوص که گاهی دیده می شود به این بعد از کار در قیاس با بعد مکتوب کمتر پرداخته می شود و کلاس ادبی بیشتر در ارائه و تجربه آثار مکتوب معنا می یابد. از طرفی با مروری گذرا به به مرحله دوم از فعالیت ادبی و اهداف آن تاثیرگذاری قصه بر فعالیت ادبی به خوبی نمایان می شود. در گام بعدیِ کلاس ادبی، آشنایی با کلممه و جمله و کاربردهای آن به عنوان ابزار کار ادبی مورد توجه است و با اهدافی نظیر: آشنایی با ظرفیت های مختلف کلمه و جمله، غنی و گسترده شدن دایره واژگانی اعضا و ایجاد توانایی نوشتن جمله های زیبا و حس برانگیز در اعضا انجام می شود.