داستان و قصه نقش بسیار مهمی در تکوین شخصیت کودک دارد و از طریق قصه ها و داستان های خوب کودک به بسیاری از ارزش های اخلاقی پی می برد. کودک میل ذاتی به شنیدن قصه دارد و به همین دلیل است که قصه گویی راهی برای انتقال و آموزش آداب و رسوم و سنن از نسلی به نسل دیگر می شود. قصه و قصه گویی مهمترین ابزار کتب آسمانی برای تبشیر و انذار بوده است. طبع و سرشت انسان ها به خواندن و شنیدن سرگذشت ها و قصه ها رغبت و میل فراوان دارد و قرآن کریم اولین کتابی است که به بیان سرگذشت پیشنیان پرداخته است و آن را در راه تربیت مردم به کار برده است. قصه و قصه گویی علاوه بر این که برای سرگرمی و بازی است بلکه ابزاری است برای آموزش و تربیت کودکان. نه تنها کودکان بلکه بزرگترها نیز با شیندن قصه ها، صفا و صمیمیت کودکانه پیدا می کنند. افلاطون در کتاب جمهوریت اینچنین به بیان اهمیت قصه می پردازد، باید پرستاران و مادران را وادار کنیم که فقط حکایتهایی را که پذیرفته ایم برای کودکان نقل کنند و متوجه باشند که پرورشی که روح اطفال به وسیله حکایات حاصل می شود به مراتب بیشتر از تربیتی است که جسم آنها به وسیله ورزش پیدا می کند. کودک هنگام گوش دادن به قصه سکوت پیشه می کند ولی ارتباط عمیقی بین کودک و قصه برقرار می شود. همگام با قصه جلو می رود و با قهرمان قصه زندگی می کند و همراه او به موفقیت می رسد. با استفاده از همین قصه است که کودک تجربه فقر، موفقیت، غم نداشتن پدر و مادر را می چشد و برای خود تجربه کسب می کند. در واقع قصه به کودک می آموزد که چطور به تنهایی شخصیتش رشد کند و به کمال برسد و در حقیقت قصه درست اندیشیدن را به کودک می آموزد. قصه گویی نقش بسزایی در پرورش تخیل کودک دارد و به او جسارت و جرئت آزادانه تری می بخشد. این کار به مرور زمان به او ساختار و نظم می دهد و موجب می شود در برخورد با مسائل تفکر تحلیلی داشته باشد و در نتیجه می تواند به طور آگاهنه تر وعلمی تر معنایی برای خود و جهان پیدا کند. قصه کودک را درهمه اوقات زندگی پرورش می دهد و باعث مسرت خاطر و وسعت تخیل و قدرت تصور او می شود و قدرت درک و فهم مشکلات زندگی را به آنها می آموزد. امام علی (ع) در وصیت خود به امام حست پیرامون نقش داستان در تربیت می فرماید، پسرم قلب خویش را با موعظه زنده کن و اخبار گذشتگان را به قلب خویش عرضه نما و مصایبی که به اقوام قبل از تو رسیده به او یادآوری کن.