در ایران سابقه تاسیس کلوپ های ورزشی برای زنان به سال ۱۳۱۲ شمسی بر می گردد. به موازات دگرگونی آگاهی درباره بدن و سلامتی، شرکت زنان در فعالیتهای ورزشی در میان قشرهای مختلف اجتماعی افزایش یافته است. از طرفی ترس از تجربه پیری، زنان میانسال را زودتر از وعده موعود به فکر چاره اندیشی وادار می دارد. ترس از تجربه عوارض یائسگی، افتادگی بدن، استهلاک فیزیکی، عوارض فیزیکی زایمان، جوان ماندن بدن از دلایلی است که زنان، به ویژه زنان میانسال را به سوی فعالت ورزشی سوق می دهد. امروزه زنان خانه دار و در حال تحصیل بیش از سایر گروه های دیگر زنان به انجام فعالیتهای ورزشی روی می آورند. گسترش فزاینده باشگاههای ورزشی و تنوع رشته های ورزشی و فراغت زمانی و مدیریت بدن در کنار اشاعه فهم برابری طلبانه از جنسیت و ایده آل نگری بدن موجب شده است زنا خانه دار و در حال تحصیل در مقایسه با زنان شاغل وقت بیشتری را به فعالیتهای ورزشی اختصاص دهند. از طرفی دیگر دختران حداکثر از زمان بلوغ رابطه ای احساسی، بیانی و زیبایی شناختی را با بدن خود تجربه می کنند. تقاضاهای بی شمار برای رعایت و حفظ هنجارهای زنانه شامل ژست، قیافه، مد، آرایش و رژیم غذایی که صنایع و رسانه ها نیز به آن دامن می زنند، سبب می شود اعتماد به نفس دختران کمتر بشود و نوعی نگاه تحقیر آمیز به خود شکل بگیرد، به طوری که کنار آمدن با بدن خود برایشان مشکل می شود. از این رو، مراقبت و توجه به قیافه به مهمترین دل مشغولی زندگی روزمره دختران مبدل شده است. دختران مجرد و زنان جوان میان سال و متاهل، فعالیتهای ورزشی را به مثابه ابزاری برای دستیابی به زیبایی، تناسب اندام، تفریح و هیجان طلبی تجربه و به کار می گیرند. ورزش معمولا فرصتهایی را برای رقابتهای خارج خانواده و ایجاد پیوندهای جدید فراهم می کند. چنین پیوندهایی، شبکه های اجتماعی، قدرت سیاسی و تاثیرگذاری در مقیاس وسیع برای شرکت کنندگان به همراه می آورد. زنان که نقششان در مقام مادر و خانه دار آنها را به خانه وابسته تر می کند، در محیطی محلی تر ورزش می کنند و از این رو فرصت چندانی برای ایجاد پیوندها و ارتباطات جدید، که مشخصه ورزش های حرفه ای است، ندارند.