قصه گویی به عنوان یک روش تربیتی همواره به وسیله بزرگ ترین آموزگاران جهان به کار گرفته شده است. پیامبران اولوالعزم و مصلحان بزرگ جوامع بشری از حضرت ابراهیم (ع) و حضرت خاتم پیامبران (ص) از این روش برای نزدیک شدن به مردم و تلطیف عواطف آنها به خوبی استفاده کرده اند. شنیدن فریاد شادی کودکان و مشاهده ی چهره، همراهی هیجان و دلهره و آرامش و سکوتشان احساس شعف و رضایتی عمیق در وجود معلم ایجاد می کند. نخستین دانشمند تربیتی که در قرون جدید ارزش و اهمیت تربیتی داستان را دریافت؛ فروبل آلمانی مؤسس کودکستان است. او اساس کار تربیت را در کودکستان بر داستانها نهاد.
گنجاندن قصه گویی در برنامه سازی برای کودکان و نوجوانان از آن جهت اهمیت بیشتری پیدا می کند که ادبیات ما مملو از داستان های شیرین، پندآموز و کهن الگوهایی است که می تواند علاوه بر ایجاد جذابیت بخشی از هویت ملی و دینی ما را به کودکان و نوجوانان به عنوان گروه سنی پایه منتقل کند و شرایطی را فراهم سازد که وقتی افراد جامعه کودکی را پشت سر می گذارند با جلوهای مهم فرهنگ ملی بیگانه نباشند.
هم زمان با نهادینه شدن نقش و اهمیت آموزش و پرورش در رشد و توسعه جوامع، کوشش های زیادی از سوی متخصصان برای علمی و پویا کردن این امر خطیر و ارزشمند آغاز شده است. نظام های آموزشی دارای حوزه های مختلفی می باشند که برجسته ترین آن برنامه ریزی درسی است. این حوزه به دلیل اهمیتی که در جهت تحقق اهداف آموزشی دارد، از سوی دست اندرکاران تربیتی و آموزشی به عنوان هسته مرکزی و قلب نظام آموزشی تلقی می گردد. روی این اصل، برنامه ریزی درسی در اوایل قرن بیستم به عنوان یکی از حوزه های مستقل، تخصصی و در عین حال بحث انگیز معرفی شد.
دیویی مربی عالی قدر جهان تعلیم و تربیت می گوید: "از نظر من فرآیند آموزش و هدف تعلیم و تربیت بازسازی مستمر تجربه است که این امر از طریق فعال بودن یادگیرنده در فرآیند یادگیری حاصل می گردد. او اظهار می دارد در روش تعلیم و تربیت باید به قانون مستقر در طبیعت کودک توجه داشت. مهم ترین جنبه ی این قانون تقدم داشتن بعد فعال کودک، بر بعد غیر فعال او است. چنان که برخی از دانشمندان تربیتی ایرانی هم در این زمینه می گویند، اگر یادگیری تغییر رفتار از راه تجربه معنا می شود منظور این است که در سایه ی تجربه و فعال شدن شاگرد تغییرات اساسی در عادت ها، گرایش ها، نگرش ها، تمایلات، شیوه برخورد و دانش فرد حاصل می شود. بنابراین آن چه که می تواند نقش کلیدی و مؤثر در تغییر یادگیری های دانش آموزان و موجب تحقق اهداف یک برنامه ی درسی شود، به کارگیری شیوه های یادگیری مبتنی بر تجربه ی یادگیرندگان است وحصول این امر فقط از طریق به کارگیری روش های فعال یادگیری امکان پذیر می باشد. قصه گویی به عنوان یک روش تربیتی، همواره به وسیله ی بزرگترین آموزگاران جهان به کار گرفته شده است. این روش از روشهای مؤثر برای انتقال غیر مستقیم مفاهیم به دانش آموزان می باشد.