بازی یک امر طبیعی است و همانند نفس کشیدن برای کودک ضرورت دارد. در سالهای پیش از دبستان، بزرگترین سرگرمی و مشغله کودک بازی است و بعد از آن، اندک اندک از میزان آن کاسته شده و کارهای اساسی تر جای آن را می گیرد. کودک برای بازی کردن دلیلی ندارد، اما به هر حال نمی تواند بازی نکند. از آنجا که اساسی ترین مسئله در بهداشت روانی کودک مسئله آزادی در رشد و کسب تجربه است یکی از طرقی که می توان به کودک آزادی داد و این نیاز او را ارضاء کرد این است که بگذاریم آزادانه بازی کند. کودک منبع حرکت و انرژی است و بایستی این منبع انرژی، به نحو مفیدی صرف شود. تشویق کودک به این که درگوشه ای ساکت و آرام بنشیند و یا در موقع بازی، البسه خود را تمیز نگه دارد، عملی است خلاف طبیعت، چرا که بازی، یک نیاز طبیعی و ضروری برای کودکان به شمار می رود. ترویج چنین افکاری در بین اولیا، سبب فقر حرکتی در کودک می شود و نتیجه آن، کاهش رشد کودک از لحاظ جسمی، حرکتی، اجتماعی، عاطفی، فکری و غیره است. هر جا کلامی از ورزش برای کودکان به میان می آید، با کلمه بازی همراه است. چون بازی اهمیت کمتری از ورزش برای کودکان نداشته و غریزه و طبیعت آنهاست. یک کودک سالم را بدون حرکت و سرگرمی نمی توان یافت زیرا اعضای بدن و فکر کودک عطش حرکت و فکر کردن دارند و به دنبال چیزهای نو و تازه می گردند. بخش عمده زندگی کودک در بازی و فعالیتهای اکتشافی در مورد دنیای پیرامونش است. بازی، دنیای کودک و مرکز توجه اوست و بخش عمده از ساعات زندگی روزانه اش را فرا گرفته است. ابوعلی سینا در این خصوص می گوید، کودکان بدون بازی افسرده می شوند و این افسردگی باعث می شود رغبتهای آنان ناپدید شود و گرفتار ناهنجاری های روانی شوند. تحقیقات نشان می دهد که بازی و فعالیت علاوه بر ساختارهای جسمی، نقش بزرگی هم در ساخت شخصیت دارد و کسانی که در کودکی به علل گوناگون به اندازه کافی بازی نکرده اند، در سنین جوانی و بزرگسالی علاوه بر ضعفهای جسمانی، ضعفهای شخصیتی نیز مثل گوشه گیری، عدم توانایی کسب موفقیت در اجتماعات و حالت سرپیچی از قوانین جامعه را دارند. همان گونه که اعتدال انسان در این است که در کودکی، کودک شاد باشد با تمام خصوصیات کودکانه، بایستی در بزرگسالی، بزرگسال باشد با تمام خصوصیات بزرگ سالانه.