فلسفه  برای کودکان با تاکید بر پرورش تفکر از دوران کودکی، در نیمه دوم قرن بیستم به کوشش متیو لیپمن در دانشگاه مونتکلیر ایالت نیوجرسی آمریکا بنیان نهاده شد و به سرعت در بیش از ۱۰۰ کشور دنیا مورد توجه قرار گرفت. لیپمن در تعریف فلسفه برای کودکان چنین بیان می دارد که فلسفه برای کودکان نوعی فلسفه کاربردی است. البته نه به آن معنی که برنامه ای باشد تا در آن از نظرات فیلسوفان مختلف برای روشن سازی و حل مسائل غیر فلسفی استفاده شود، بلکه هدف آن است که شاگردان را وادار به فلسفیدن و انجام فعالیت فلسفی شخصی کند. در نیمه دوم قرن بیستم نقدهای فراوانی به ناکارآمدی تعلیم و تربیت مبتنی بر حافظه پروری و محتوا محور وارد شد. توجه به فرایند فلسفیدن در برنامه فلسفه برای کودکان از آنجا ناشی می شود که در سالهای اخیر، رویکرد فرایندی در آموزش بیشتر مورد قبول واقع شد.

انسان با داستان زندگی می کند و خود داستان زندگی می شود، داستانی که می تواند درس زندگی خود و دیگران شود و منشاء تفکر شود. بچه ها امروز لازم است، بزرگ فکر کنند؛ برای این کار می بایست از راه حکایت و افسانه آنها را تغذیه نمود. متون داستانی با حکایتهای سرشار از مضمون های فلسفی در متون کلاسیک ادب فارسی یافت می شوند. به کمک همین داستان ها می توان تفکر را توسعه داد. برخی از موضوع ها که در قالب داستان و به شکلی دلنشین در متون داستانی ادب فارسی وجود دارند، عبارتند از: عشق مورچه، خیاط و کوزه، تو نیکی کن می کن و در دجله انداز طوطی و بازرگان، خرگوش و شیر، اختلاف کردن در چگونگی و شکل پیل، نصیحت پرنده، سه ماهی که در آبگیری بودند، داستان خیر و شر، گربه سفید، شیخ گرگانی و گربه ، نابینای چراغ به دست. داستانهای ملانصرالدین و داستانهای مثنوی و معنوی.