گِل درمانی از روشهای درمانی میان رشته ای هنر و روان شناسی است. کار با گل روش مطمئنی برای تحریک حواس بدنی در طول جلسه های درمانی است و روشی عالی برای بروز هیجان های قوی همچون پرخاشگری به شمار می رود. این ماده نرم انعطاف پذیر به عنوان عنصر واپس رونده، در فعالیتی فیزیکی دست فرد را درگیر می سازد. هیجان های نشان داده شده یا سرکوب شده اغلب به واسطه گل بیان می شوند. ضربه زدن، ورز دادن، گل را از هم کندن و صاف و پهن کردن گل به عنوان تجربه ای کار با گل، هیجان های نهفته در ناخودآگاه و روان فرد را آشکار می سازد.
معمولاً ﮐﻮدﮐﺎن ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﻣﻬﺎرتﻫﺎي رﻓﺘﺎري ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮاي اراﺋﻪ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎي ﺑﺎ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ و در ﻣﻬﺎرتﻫﺎي ﺣﻞّ ﺗﻌﺎرض دﭼﺎر ﺿﻌﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در واﻗﻊ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﻣﺸﺖ زدن، ﯾﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻼﻣﯽ ﭼﻮن اﻣﺘﻨﺎع از ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻫﻤﺮاه ﻣﯽﺷﻮد، در ﻃﻮل ﮐﺎر ﺑﺎ ﮔﻞ ﺑﺮونرﯾﺰي ﺷﻮد. وﺟﻮد ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﺧﻼّﻗﺎﻧﻪ و ﻏﯿﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﻫﻨﺮ درﻣﺎﻧﯽ، آن را درﻣﺎن اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺑﺴﯿﺎري از اﻓﺮاد ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از درﻣﺎنﻫﺎي ﮐﻼﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰاﻧﻨد. به نظر می رسد که کودک بعدِ کار با گِل و طی شدن فرایند شکل دهی به گِل، در واقعیت مجدداً احساس های منفی و هیجانی تند خود را بازیابی و تجسم می کند و در پایان روند به درک روشن تر و واقع بینانه تری نایل می آید.