اضطراب به عنوان يکي از شايع ترين تظاهرات اختلالات رواني و يا استرس هاي روزانه باعث افت قابل توجه عملکرد افراد مي شود. تحقيقات اخير نشان داده است که حدود ۲۱ درصد جوانان ايراني از اضطراب رنج مي برند. مسلماً درمان دارويي اضطراب به عنوان آخرين مرحله بايد مد نظر باشد چرا که اولاً بسياري از اين اضطراب ها جنبه بيماري ندارند و ثانيا عوارض درمان دارويي و همچنين کارآيي آن به صورت عمومي زير سوال است به همين دليل به نظر مي رسد استفاده از روشهاي ساده و بدون عارضه همانند ورزش به صورت عمومي در کاهش شدت اضطراب نقش بسيار زيادي مي تواند داشته باشد.
امروزه به ورزش و فعاليت جسماني نه تنها به عنوان روشي براي گذارندن اوقات فراغت، بلکه به عنوان ضرورتي غيرقابل چشم پوشي براي سلامت مي نگرند. تاثيرات ضد اضطرابي ورزش را براساس ساز و کارهاي مختلفي مي توان تبيين کرد، که از آن جمله مي توان به ساز و کارهاي زيستي- فيزيولوژيک و رواني ورزش اشاره کرد. از جنبه ورزشی از طريق فراهم سازي امکان دستيابي فرد به آمادگي جسماني، تاثير بر سطح انتقال دهنده هاي عصبي دخيل در اضطراب، تاثير بر سطح هورمون هاي استرس و کاهش تنش عضلاني به دنبال انجام فعاليت هاي ورزشي مي تواند تاثيرات ضد اضطرابي داشت باشد. از بعد رواني ورزش با افزايش سطح فعاليت و به دنبال آن افزايش تقويت هاي مثبت مشروط به پاسخ، فراهم ساختن موقعيتي که سبب منحرف شدن توجه فرد از برگه هاي تهديد‌آور و اضطراب زا مي شود و فراهم ساختن زمينه اي براي افزايش اعتماد به نفس و احساس خودتوانمندي مي تواند سبب کاهش اضطراب شود. اثر ضد اضطربي ورزش هنگامي موثر است که:

۱- ورزش هوازي باشد(مثل دو،‌شنا، دوچرخه سواري)

۲- طول مدت برنامه ورزشي زياد باشد(بين ۱۰ تا ۱۵ هفته)

۳- در شروع برنامه ورزشي شرکت کنندگان آمادگي جسمي کمتر و اضطراب بيشتر داشته باشند.