در همه جوامع تاکید بسیاری بر روی ویژگی های ظاهری وجود دارد و جنبه های از عزت نفس چه برای زنان و چه برای مردان با ظاهر فیزیکی ایشان گره خورده است. یکی از این ویژگی های در معرض دید، وضعیت موی سر می باشد. از این رو از دست دادن موی سر برای یک فرد در مرحله ای از زندگی می تواند بر سلامت روان او اثراتی را اعمال نماید. ریزش مو یا آلوپسی در بیش از ۵۰ درصد مردم در طول زندگی اتفاق می افتد. از سوی دیگر، پیش از آن که ۵۰ درصد موهای یک ناحیه تحت تاثیر قرار بگیرند، اکثر بیماران متوجه عارضه در حال پیشروی نمی شوند. بررسی مو و تشخیص ریزش مو فرآیندی پیچیده و گاهی اوقات وقت گیر است. گاهی مواقع معاینه دقیق مو و الگوی از دست دادن موها ممکن است شک به بیماری های سیستمیکی را برانگیزد. همانند تغییرات ناخن که می تواند به علت وقایع فیزیولوژیک و پاتولوژیک در چند ماه گذشته باشد. روش های ارزیابی مو امکان ارزیابی دقیق ریزش مو را فراهم می سازد و می تواند بر اساس یک استدلال بالینی متمرکز و هدفمند، پزشک را به تشخیص صحیح هدایت نماید. اگرچه هیچ یک از روشهای بالینی و آزمایشگاهی ارزیابی مو و الگوی ریزش آن حساسیت و ویژگی کافی را برای استناد به آن به عنوان روش تشخیصی استاندارد ندارد اما برخی روشها مانند کشیدن مو که ساده است را می توان بر بالین بیمار انجام داد. آزمون کشیدن مو ساده است و در مطب این آزمون برای تخمین میزان ریزش مو به کار می رود. برای انجام این آزمون، بیمار می بایست ظرف ۲۴ ساعت قبل از معاینه، موهای خود را نشسته باشد. معمولاً ۴۰ تا ۶۰ تار مو در بین انگشت دوم، انگشت سوم و انگشت شست گرفته می شود. موها سپس به آرامی کشیده می شود اما با فشار ثابت به طوری که انگشتان در طول ساقه مو بلغزند. اگر ۶ یا تعداد بیشتری تار مو (بیشتر از ۱۰ درصد موها) در دست های معاینه کننده باقی بمانند، این آزمون مثبت است. این روند ممکن است در نواحی پوست سر، پیشانی، پس سر، آهیانه چپ و راست تکرار شود. موهایی که در انگشتان معاینه کننده باقی می مانند، موهای تلوژن هستند و تعدادشان تخمینی از درصد موهای تلوژن پوست سر است. اجرای این آزمون برای بیماران دارای موی کوتاه دشوار است. اگرچه آزمون کشیدن مو یک روش نسبی است که به سختی با حساسیت و ویژگی پایین قابل استاندارد شدن است، اما ممکن است به عنوان یک معاینه  ثانویه برای ارزیابی فعالیت ریزش مو مفید باشد.