نقش بیماری های روانی در ایجاد بیماری های پوست و یا سهم روانشناسی بیماران در میزان شکایت آنها از بیماری خود، بسیار مهم و قابل توجه است. هر متخصص پوست با ده ها مورد از خارش روانی، مو کنی روانی، درماتیت های خود ساخته، ناخن خوری، سوزش ها، دردها و تحریکات پوست ناسازگار با فیزیوپاتولوژی درد، سوزش و قوانین لامسه و یا با شکایات اغراق آمیز از آسیب شناسی های اندک مواجه می شود که همه ریشه در روانشناسی بیمار و اختلالات روانی وی دارد. مشکل بیماران دارای موکنی روانی با تجویز داروهای موضعی و یا چند قرص آهن دار و یا آرام بخش حل نمی شود. این بیماران به رویکردی در جهت درمان تعارضات روانی خود نیاز دارند. بیماران پوستی با منشاء روانی ممکن است از اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اضطراب، اختلالات شخصیتی و یا اختلال در تفکر رنج ببرند. عده ای ممکن است از اختلال شخصیت رنج ببرند، عده دیگری ممکن است دارای اضطراب یا افسردگی باشند. بدیهی است درمانهای انتخابی برای سه دسته از بیماری های روانی یعین اختلال شخصیتی، اختلالات خلقی و اختلال تفکر یا سایکوز بسیار متفاوت است. درمان هر کسی باید به تناسب نوع آسیب شناسی روانی وی انتخاب گردد. رویکرد پزشکان پوست به این بیمارها باید همراه با صمیمیت، بردباری و بصیرت باشد تا بتواند با راهنمایی های سنجیده بیمار را به مسیر درست هدایت و وی را آماده مشورت با روانپزشک سازد. این بصیرت و توانایی پزشک ذاتی و مادرزادی نیست بلکه با آموزش، مطالعه و تمرین باید بدست آید. روانپزشکان نیز می بایست مهارت و توانایی خود را در حل مسایل روان تنی بالا ببرند. اکتفا کردن به نوشتن یک یا چند داروی روانگردان آن هم در زمان کوتاه مشکل این بیماران را حل نمی کند. بیماران باید با کمک روانکاوی ریشه های روانی بیماری خود را بشناسند. روان درمانی از جمله شناخت درمانی، رفتار درمانی و گاهی خانواده درمانی می تواند به حل تدریجی تعارضات درونی بیماران کمک کند. دارودرمانی نه به تنهایی بلکه در کنار روانکاوی و روان درمانی سودمند می باشد.