یکی از زودرس ترین تجربیات پوسیدگی در اطفال، شکل خاصی از پوسیدگی های وسیع در سیستم دندانی شیری به نام پوسیدگی شیر یا پوسیدگی زودرس کودکان می باشد. شیر و مایعات شیرین یک محیط کشت عالی برای رشد میکروارگانیسم های پوسیدگی زا است؛ بدین ترتیب الگوی غلط تغذیه کودک شیرخوار با شیشه محتوی شیر یا مایعات شیرین و حتی شیر مادر، به ویژه در هنگام خواب که جریان بزاق کاهش یافته و پاک شدن مایع پوسیدگی زا از محیط دندان به آهستگی انجام می گیرد می تواند سبب ایجاد پوسیدگی های حاد و زودرس در کودکان شیرخوار و نوپا گردد. در این الگوی پوسیدگی چهار دندان پیشین فک بالا اغلب به شدیدترین شکل درگیر هستند چرا که به علت رویش زود هنگام، طولانی ترین مجاورت را با عامل پوسیدگی زا دارند. پوسیدگی ناشی از شیشه شیر نخستین بار در سال ۱۸۶۲ توسط ژاکوبی معرفی شد. این پوسیدگی در دندانهای شیری کودکان زیر دبستان و نوزادان رخ می دهد. این بیماری با تخریب دندانهای شیری در دامنه وسیع شروع می شود. آسیب های اولیه در سطح لبیال دندانهای قدامی فک بالا و در مجاورت لثه به صورت نقاط سفید نمایان می شود و سپس به سطوح مجاور گسترش می یابد. اگر عادات دهانی و تغذیه ای کودک تغییر نکند، به دنبال دندانهای بالا، دنداندهای نیش پایین نیز دچار پوسیدگی می شوند. الگوی پوسیدگی به ترتیب رویش دندانها، مدت استفاده از شیشه شیر، موقعیت گونه، لب ها و زبان به هنگام تغذیه بستگی دارد. از دیدگاه سبب شناسی استفاده دراز مدت از شیشه شیر و نیز آب میوه ها و غذای شیرین موجب این گونه پوسیدگی می گردد. پوسیدگی یک پروسه عفونی قابل برگشت و قابل پیشگیری است و شایع ترین بیماری مزمن منفرد در دوران کودکی است. علیرغم کاهش میزان پوسیدگی و دندانهای پوسیده درمان نشده در محدود سنی ۶-۱۹ سال، افزایش ۱۵ درصدی پوسیدگی در فاصله سنی ۲-۵ سال ایجاد می شود. تغذیه با مایعات شیرین در خواب، عدم رعایت بهداشت و تغذیه با شیشه پس از ۱۵ ماهگی در ایجاد پوسیدگی نقش دارد. سندرم شیشه شیر برخلاف پندار همگان، تنها به استفاده از شیشه شیر و پستانک محدود نمی شود، بلکه مصرف شیر مادر، غذاها؛ مایعات شیرین و پستانک آغشته به عسل و مواد قندی در ایجاد آن موثر است.