دانش آموزان بخش اعظمی از زمان و توانایی های هوشی و شناختی خود را صرف امور تحصیلی می نمایند و به این ترتیب از پرداختن به رشد اجتماعی- روانی خویش غافل می مانند که از این میان می توان به کسب مهارتهای نحوه تعاملات اجتماعی، حل مسئله، تفکر نقاد و یادگیری مهارتهایی که آنها برای زندگی در اجتماع خارج از خانه و مدرسه به آن نیاز دارند، اشاره نمود. بنابراین دانش آموزان برای مقابله سازگارانه با استرس ها و کشمکش های زندگی به کارکردهایی نیاز دارند که آنان را در کسب این توانایی ها تجهیز نمایند. آموزش مهارتهای زندگی فرد را قادر می سازد که به طور موثر با مقتضیات و کشمکشهای زندگی روبرو شود. هدف از آموزش مهارتهای زندگی افزایش تواناییهای روانی - اجتماعی و در نهایت پیشگیری از ایجاد رفتارهای آسیب زننده به بهداشت و سلامت و ارتقای سطح سلامت روان افراد است. سازمان بهداشت جهانی مهارتهای زندگی را شامل توانایی های آدمی برای رفتارهای مثبت و انطباق پذیر با دیگران می داند که او را قادر می سازد با چالش ها و نیازمندی های روزانه به گونه ای موثر رو به رو گردد. مهمترین مهارتهای زندگی شامل مهارتهای حل مسئله، تصمیم گیری، تفکر خلاق و نقاد، ارتباط موثر، مهارتهای بین فردی، همدلی، خودآگاهی، مقابله با هیجانات ناخوشایند و استرس است. آموزش مهارتها به کودکان و نوجوانان بهتر است به صورت عینی انجام شود؛ زیرا آنها هنوز توانایی اندیشیدن به مفاهیم انتزاعی را به طور کامل کسب نکرده اند. بازی یکی از مهمترین مولفه های زندگی کودک است. کودکان از طریق بازی می توانند مهارتهای پایه و اجتماعی را یاد بگیرند و رشد کنند. لذا پیشنهاد می شود مشاوران و روانشناسان مدارس در برخورد با کودکانی که دچار مشکلات رفتاری هستند، از رویکرد آموزش مهارتهای زندگی از طریق بازی استفاده نمایند تا بتوانند از میزان اختلالات رفتاری آنان بکاهند.