اختلال خواب در کودکان به معني کاهش بيش از حد يا افزايش بيش از حد خواب متناسب با سن، انواع غيرطبيعي خواب، رفتارهاي غيرطبيعي در خواب و يا بروز وقايع پاتوفيزيولو‍يک طي خواب مي باشد.. تشخيص اختلال هاي خواب باليني است، اگرچه در بعضي از موارد ممکن است مطالعات اختصاصي و آزمايشگاه خواب مورد نياز باشد. مراحل خواب شامل دو مرحله است؛ مرحله آرام و مرحله حرکات سريع چشم(REM) که در آن الگوي خواب شبيه ريتم بيداري است. پس از دوران شيرخواري مرحله آرام خواب به چهار مرحله تقسيم مي شود. در مرحله آرام خواب است که رويا ديده مي شود. دوره هاي طبيعي از بيداري بين هر مرحله خواب وجود دارد اما فردي که در خواب است معمولاً اين بيداري ها را فراموش مي کند. خواب نوزاد ۱۶-۱۸ ساعت در روز مي باشد و بيشترين زمان آن در مرحله آرام خواب است. هر چه کودک بزرگتر مي شود، اين زمان شکسته گرديده و با دوره هايي از بيداري هاي متناوب همراه مي شود. تمرکز اين دوره هاي خواب در شب به مقدار زيادي وجود نداشته و تا پايان اولين سال عمر در خيلي از بچه ها اتفاق نمي افتد. به دليل مشکلات مشخص تکاملي در خواب، خيلي از بچه هاي طبيعي در طي شب نمي خوابند و در سال دوم عمر اين مشکل حل مي شود. تا سن ۷ سالگي تمام زمان هاي خواب کودک روي هم تقريباً ۱۰ ساعت است. در سن بلوغ تمام زمانهاي خواب بر روي هم ۸-۹ ساعت مي باشد اما در اين سن، يک تاخير شناخته شده اي وجود دارد که منجر به دير به خواب رفتن در شب و اشکال بيدار شدن در صبح مي شود. در صورتي که اختلال خواب در کودکان درمان نشود، منجر به عوارضي نظير اختلال در توجه و تمرکز، حافظه، يادگيري و رفتار مي شود. کودکاني که دچار مشکل خواب هستند از نظر بازده فعاليتهاي درسي در سطح پايين تري نسبت به بقيه کودکان مي باشند.
در بررسي اختلال خواب مواردي مشاهده مي شود که به علت بيماري هاي ديگر و ضايعات سيستميک است. دردهاي مزمن، آسم، بازگشت معدي- مري عفونت و ضايعات التهابي اغلب باعث قطع خواب مي شوند و منجر به خواب آلودگي در روز مي گردند. خيلي از داروها ممکن است بر خواب اثر گذارند. تمام تحريک کننده ها نظير داروهاي مثل متيل فنديت، دکسترو آمفتامين و همين طور درمانهاي آسم و ضد احتقان ها مي توانند با شروع خواب رقابت کنند. تحريک کننده هاي غذايي نظير کافئين و شکلات ها مي توانند بر خواب شبانه اثر بگذارند. از آنتي هيستامين ها هم اثرات سداتيو و هم اثرات معکوس مشاهده مي گردد. همچنين اختلال هاي رواني نيز بر خواب کودک تاثيرگذار هستند. بيماريهاي رواني که مي تواند باعث اختلال خواب شوند عبارتند از: افسردگي، مانيا، اضطراب و سايکوزها. همچنين داروهاي متفاوت روانپزشکي ميزان خواب را کاهش مي دهند. تحريک کننده هاي رواني مي توانند سبب اختلال در شروع خواب شوند. داروهاي اعتياد آور منجر به قطع خواب مي گردند. به ويژه تنباکو، کافئين و الکل مي توانند خواب منقسم دهند. اختلال هاي به دنبال تروما، سوء استفاده جنسي از کودکان و سوء استفاده از داروها هم بايد در نظر گرفته شوند.