داستان گويي از ابتدايي ترين ابزار انتقال دانش و تجربيات بين انسانها بوده است. در قصه، فکر اصلي در قالب حکايت ارائه مي شود و قصه گويي بيان هنرمندانه حکايت براي انتقال پيام به مخاطب است. با توجه به تمايل ذاتي کودکان به داستان، مي توان از داستان گويي در جهت آموزش عميق تر و جذاب تر استفاده کرد. تجربيات معلمان نشان داده است که بيان داستان همراه با تدريس باعث مي شود که جو کلاس بسيار با نشاط شده و دانش آموزان بسيار با هيجان و با دقت تمام به قصه و مطالب مربوط به آن گوش دهند و اين فضاي با نشاط باعث مي شود که بدون اضطراب به سوالات پس از پايان قصه پاسخ دهند. زيرا دانش آموزان در حين سوالات و يا حل تمرينهاي کلاسي و تکاليف درسي در منزل، ناخودآگاه داستان طرح شده در کلاس را به ياد مي آورند و مطابق با داستان پيش مي روند و اين امر منجر به کاهش خطا در حل مسئله مي گردد. تحقيقات نشان داده است که استفاده از داستان در آموزش رياضي باعث افزايش تمرکز دانش آموزان شده و يادگيري فعال را در ايشان افزايش مي دهد و با تحريک افکارشان، آنها را به مشارکت در کلاس درس وا مي دارد و فرآيندهاي ذهني را بهبود مي بخشد. به علاوه افت تسلط بر مبحث، که بعد از مدتي در هر مبحث رياضي رايج است به حداقل مي رسد. استفاده از داستانهاي رياضي بومي و متناسب با محتواي کتابهاي درسي، با بهره گيري از گزاره هاي باوري و احساسي دانش آموزان مي تواند در به خاطر سپاري موثر دانش و بهبود يادگيري شاگردان کمک کند. همچنين استفاده از شخصيتهاي داستاني خردسال مي تواند عاملي در ايجاد فضاي امن احساسي در کودکان شود که اين موضوع منجر به افزايش ميزان مشارکت دانش آموزان مي گردد. لذا پيشنهاد مي شود که به معلمان رياضي روشها و مهارتهاي طراحي داستانهاي رياضي آموز داده شود و در اين راستا از شخصيتها، آداب و رسوم، و لهجه قومي و محلي در طراحي داستانها استفاده شود.