نقاشی همچون دیگر قالبهای هنری شیوه ای مناسب در بیان عواطف و عقاید، نیازها و نابسامانی های کودکان بوده و روشی موثر در آموزش، تربیت و درمان آنها به شمار می رود. خصوصاً این که نیل به اهداف تربیتی و درمانی در این خصوص، بسته به سازماندهی فعالیتها و برنامه هایی است که مورد علاقه کودک و قابل اجرا توسط وی باشد. نقاشی فعالیتی است که از تحول شناختی، عاطفی و اجتماعی تاثیر می پذیرد به همین دلیل به مقیاس وسیع در تشخیص روانی و روان درمانگری به کار گرفته می شود. در نقاشی همانند خواب و رویا، کودک خود را از ممنوعیت ها رها می سازد و با ما در حالتی ناخودآگاه درباره مسائل، کشفیات و دلهره هایش صحبت می کند به همین دلیل اگر آموزش نقاشی را بر پایه تصحیح نقاشی قرار دهیم و در آن به کودکان از سنین پایین تمرین کپی و تقلید کردن را بیاموزیم اشتباه بزرگی مرتکب شده ایم. از دیدگاه نظریه روانکاوی نقاشی به منزله فعالیتی بالینی - فرافکنی است یعنی از طریق نقاشی فرد می تواند آنچه را که در ضمیر ناخودآگاه دارد و احتمالاً باعث ناراحتی و اضطرابش می شود را بیان کند. در جریان رشد، کودکان و نوجونان طیف وسیعی از اضطربها را تجربه می کنند. گاه این اضطرابها از چنان شدتی برخوردارند که زندگی روزمره و تحصیلی آنان را دشوار می سازند. از علائم مشخصه فرد مضطرب، پرکاری و یا کم کاری است. از علائم جسمانی اضطراب، می توان تشدید ضربان قلب، دل درد، سفتی عضلات و عرق کردن را نام برد. جالب آن است که شخص مضطرب نمی تواند علت دقیق و خاصی را برای اضطراب خویش بیان کند. کودکان عواطف و رفتار و احساسات انعطاف پذیرتری دارند و هر گونه اقدام پیشگیرانه و درمانی، باعث رشد یک شخصیت سالم و متعادل در آنها می شود. روانشناسان معتقدند که فرد با بیان احساسات می تواند در راه کاهش اضطراب گام بردارد و یکی از راههای بیان احساسات از طریق هر نقاشی است. در این راستا تحقیقی بر روی ۳۰ دانش آموز مضطرب سوم ابتدایی شهر تهران انجام شد و آنها به مدت ۱۰ جلسه و هر جلسه به مدت ۴۰ دقیقه تحت آموزش هنر نقاشی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با آموزش نقاشی به این کودکان؛ اضطراب آنها کاهش یافت.