شرایط محیطی که انسان در آن زندگی می کند به طور روزمره در تغییر است و اگر انسان بخواهد برای نیازهای متغیر خود در شرایط جدید از همان راه حلهای قدیمی استفاده کند، در نهایت روزی فرا می رسد که راه حل های کهنه پاسخگوی شرایط جدید نخواهند بود و در این صورت، بقای فرد به مخاطره می افتد. پیدا کردن راه حل های نو در همه عرصه ها، نیاز به انسانهای خوش فکری دارد که آمادگی برخورد با این مسائل را داشته باشند و قبلاً آن را فرا گرفته باشند. خلاقیت یک ویژگی ثابت شخصیتی نیست که بی هیچ تغییر و تحولی در وجود انسان نهفته باشد، بلکه می تواند تحت تاثیر عوامل یا موانعی تقویت یا تضعیف شود. تاکنون برای افزایش میزان خلاقیت روشهای متعددی بیان شده است که در چند دسته مشخص شده اند: الف- روشهای آموزش و پرورش خلاقیت، ب- الگوهای تدریس خلاقانه، پ- شیوه های فرزندپروری، ت- تمرینهایی برای افزایش خلاقیت، ث- بازی ها. بازی و خلاقیت هر دو نیازمند تصویر سازی، بینش، حل مسئله، تفکر واگرا و توانایی تجربه و انتخاب کردن هستند. از جمله بازی های موثر در افزایش خلاقیت، بازی های ایفای نقش است. در این نوع بازی هر فرد نقشی را بر عهده می گیرد(مثلاً من بابا هستم و تو مامان، من دزد هستم و تو پلیس،...). در واقع در این نوع بازی ها از فرد خواسته می شود خود را در یک موقعیت خیالی تصورکرده و برای حل یک مسئله نقشی را ایفا کند. این امر که افراد خود را شخص دیگری تصور می کنند به آنها اجازه می دهد در مورد شیوه های متفاوت انجام کارها کنکاش کرده و رفتارهای جدیدی را امتحان کنند که قبلاً تجربه نکرده اند. ایفای نقش دارای محاسن فراوانی است، از جمله اینکه فرد دیدگاههای گوناگون را برای حل یک مسئله با به کارگیری زمینه ابتکاری در ارائه و طرح موضوع آن به دست می آورد. در بازی های ایفای نقش که معمولاً در گروه های کوچک پنج تا هشت نفری انجام می گیرد، یک نفر نقش اصلی را ایفا کرده و مانند یک کارگردان به بازیکنان دیگر در مورد سناریو، صحنه و موقعیتها توضیح می دهد. افزون بر آن، باید نقش های تازه ای را که در طول ماجرا توسط خود او یا افراد دیگر ایجاد می شود، بازی کند (مثلاً یک عابر پیاده). هر کدام از افراد نقشی را برعهده می گیرند و سپس آن نقش را در طول ماجراهایی هدایت می کنند. داستان می تواند در جریان بازی تغییر کند و از این رو غیرقابل پیش بینی است. نقش اصلی، دنیای بازی را توصیف می کند که بقیه افراد در آن هستند. در این نوع بازی در واقع نوعی داستان سازی فی البداهه وجود دارد و برخی آن را نوعی خیال مشترک در نظر می گیرند که تصورات افراد در آن درگیر است.