پرخاشگري در کودکان به شکلهاي گوناگون کلامي (فحاشي)، کج خلقي، نافرماني، تخريب، مخالفت جوئي،‌ فرياد زدن، گريه کردن و عنادورزي خود را نشان مي دهد. البته پرخاشگري مي تواند معلول هر موقعيت ناخوشايند يا ملال انگيز مثل خشم، درد، دماي خيلي زياد و غيره باشد. مهمترين عامل در ايجاد پرخاشگري از ميان همه موقعيتهاي ملال انگيز، ناکامي است. در مورد کودکان پيش دبستاني  و بزرگتر، عامل خشم،‌ از احساس دست نيافتن آنها به خواسته ها و نيازهايشان ناشي مي شود. از طرف ديگر، در مراحل ابتدايي اين دوره مهارتهاي کلامي کودک هنوز به اندازه کافي رشد نکرده است و کودک در بکارگيري بعضي از کلمات يا انجام بعضي از بازيها با مشکل رو به روست. اين مشکل نيز ممکن است موجب بروز پرخاشگري در کودک شود. بر اين اساس مي توان گفت که علل بروز پرخاشگري متفاوت است و اين مشکل تا حدودي با توانايي هاي فيزيکي و شناختي کودک و نيز مسائل محيطي و اجتماعي در ارتباط است. در صورتي که بتوانيم شناخت کودک را نسبت به اين رفتار و پيامدهاي آن افزايش دهيم ممکن است بتوانيم در کاهش پرخاشگري به او کمک کنيم. بايد توجه داشت که اغلب کودکان در طي دوره اي کوتاه تغييرات زيادي مي کنند. براي مثال کودکاني که بسيار پرخاشگرند بعداً مبدل به نوجوانان بسيار مطيع مي شوند و برعکس بسياري از کودکان منزوي و خجالتي بعداً بيشتر تمايل به پرخاشگري دارند. .از آنجائي که کودکان قادر نيستند از استدلال و مهارتهاي کلامي استفاده کنند و احساسات، افکار و رفتارهايشان را به صورت قابل درکي براي بزرگسالان بيان کنند، لذا بازي درماني به عنوان يکي از روشهاي قابل  اعتماد و مفيد در زمينه درمان کودکان مبتلا به پرخاشگري جاي خود را در بين ساير روشها باز کرده است. در بازي درماني به کودک فرصت داده مي شود تا احساسات آزار دهنده و مشکلات دروني خود را از طريق بازي بروز دهد و آنها را به نمايش در آورد.