کودکان بیمار مخصوصاً کودکانی که با بیماریهای مزمنی چون سرطان دست و پنجه نرم می کنند به علت استرس بیماری و بستری شدنهای مکرر و طولانی مدت، اضطراب و نگرانی مفرطی را متحمل می شوند لذا به نظر می رسد یکی از تکنیکهای مناسب برای کاهش اضطراب و بهبود روند درمان، قصه درمانی می باشد. در این تکنیک کودکان ضمن گفت و گو درباره مشکلات و ناراحتیهایشان به توانایی و امکانات و راه حلهای جدید می اندیشند و در درازمدت یاد می گیرند تا با استفاده از راه حلهایی که خود خلق کرده اند بر مشکلات ناشی از این بیماری غلبه کنند و از لحاظ روانی خود را ارتقاء بخشند. شاید مهمترین نقشی که قصه یا اسطوره در درمان ایفاء می کند، همگانی و جهانی جلوه دادن مشکلاتی است که قهرمان قصه با آنها دست و پنجه نرم می کند، بنابراین کودک می تواند با  قهرمان قصه همانندسازی نموده، هیجانات منفی را تخلیه و تعارضات درونی خود، برون سازی و روی آنها کار کند و با تخلیه احساسات و هیجانات منفی از جمله عوامل مضطرب ساز و همانندسازی با قهرمان به سوی درمان حرکت کند. در فرآیند درمان، کودک از طریق قصه ها همانندسازی کرده و از لحاظ هیجانی درگیر قصه می شود و به رهاسازی هیجانات فروخفته در محیطی امن پرداخته و سپس خود و دیگر افراد مهم زندگیش را بازشناسی کرده و به بینشی نسبت به تشابهات دست می یابد. با کاهش احساس تنهایی و انزوا و افزایش سطحی خودآگاهی و خودفهمی به شهامت بیشتری برای ردیابی با مشکلات خویش نائل می آید.