آموزش زبان به کمک متوني از قصه ها و حکايتها، جدا از اينکه موجب وارد شدن زبان آموز در فرهنگ زباني که مي آموزد مي شود، بلکه انگيزه هاي او را فراتر از آموختن زبان مي برد. استفاده از قصه ها و حکايتها به عنوان ابزار آموزشي زبان در کلاس هاي درس موجب مي شود که زبان آموزان با متوني سر و  کار پيدا کنند که متن هاي حقيقي هستند و عبارات و گفتگوها در آنها برخاسته از موقعيتهاي طبيعي است. در حقيقت ما سخن  گفتن درست؛ پر مغز، سنجيده و زيرکانه را از ادبيات و تنها از ادبيات خوب مي آموزيم. درست گفتن و تسلط بر زبان غني و متنوع، يافتن بياني مناسب براي هر فکر و هر احساسي که مي خواهيم به ديگران منتقل کنيم؛ با مطالعه ادبيات حاصل مي شود. در بحث آموزش زبان که تقابل هويت فرهنگي و ملي فرد با زبان و فرهنگ ديگري بسيار ملموس است،‌ استفاده از ابزاري چون قصه مي تواند علاوه بر پر کردن خلاء فرهنگي موجود در حين آموزش زبان، با فاصله گرفتن از سيستم هاي مرسوم در آموزش، انگيزه هاي عاطفي خلاقانه بوجود آورد که يادگيري زبان را جذاب تر مي کند و روند يادگيري را بهبود مي بخشد. ساختار ابتدايي و چارچوب روايي مشخص قصه به گونه اي است که از همان ابتداي يادگيري زبان،‌ اعتماد به نفسي به زبان آموز مي بخشد چرا که وي حتي اگر تمام کلمات و ساختارهاي زباني موجود در آن را متوجه نشود، مي تواند آن را حدس بزند. به علاوه آموزش زبان از حالت تصنعي متد آموزشي خارج شده و به رويه اي جذاب و مفرح براي زبان آموز و آموزگار تبديل مي گردد. براي تقويت بخش نوشتاري زبان آموزان مي توان از آنها خواست که قصه ايراني يا غير ايراني را در نظر گرفته و يک يا چند شخصيت از قصه هاي ديگر به آن اضافه کنند و با در نظر گرفتن ساختار رايج در قصه، آن را به کمک جملات همان قصه دوباره از نو بسازند. براي تقويت صحبت کردن زبان آموزان مي توان از آنها خواست که قصه اي ايراني را انتخاب کنند و سعي کنند آن را به زبان خارجي که مي آموزند بيان کنند. همچنين مي توان قصه اي خارجي را انتخاب کرد و از نام خود زبان‌آموزان به عنوان شخصيت هاي موجود در داستان استفاده کرد. به اين ترتيب زبان آموزان خود را در بطن داستان مي يابند و اسم را در تطبيق با صفتهايي که به خودشان نسبت داده مي شود به خوبي فرا مي گيرند.