چگونگی تاثیر عوامل محیطی بر رفتار کودک همواره مورد توجه متخصصین رشد کودک بوده است. برانگیزانندگی محیط در کنار قابلیت ذاتی کودک، عامل مهمی برای رشد ذهنی کودک است. زیرا فراگیری هر مفهوم علاوه بر توان ذهنی ناشی از کسب تجربه فراوان از محیطی است که عناصر موجود در آن بیانگر آن مفهوم می باشند. کودکان در بازی های خود از آنچه در اطرافشان موجود است به عنوان اساب بازی استفاده می کنند و به این ترتیب آنچه محیط برای کودک فراهم می آورد بر تجربه ای که کودک از بازی کسب می کند تاثیر عمده ای دارد. طراحی فضاهای اختصاصی بازی در اروپا و آمریکا از قرن نوزدهم با زمین های بازی آغاز شد. با همکاری هنرمندان و برنامه ریزان، زمین های بازی با هدف زمینه سازی برای تقویت تخیل در بازی و نیز آموختن وقایع مهم تاریخی و فرهنگی در خلال آن تجهیز شدند. تجربه بعدی میدان های ماجراجویی بود، این زمین ها، با هدف تشویق به پرداختن بازی های متنوعی که خلاق و چالش برانگیز باشند تجهیز می شدند. در دهه های هفتاد و هشتاد میلادی زمین های بازی با انعطاف در فرم و کاربری، پذیرای گروه های سنی گوناگون بود و برای آنها پیچیدگی و هیجان را به ارمغان می آورد. در سالهای پایانی قرن بیستم با معرفیِ انعطاف، قدرت و هماهنگی به عنوان ارزشهای زمین بازی، فضاهایی طراحی شدند که با ترکیب تجهیزات گوناگون و پیوستگی با طبیعت، بازی و حرکت را با کیفیت های گوناگون ممکن می ساخت. موفقیت های فضاهای مخصوص بازی را می توان ناشی از وجود کیفیت های محیطی گوناگون دانست؛ از امکان تجربه طیف گسترده ای از بازی های قدرتی و حرکتی و تحریک حواس پنجگانه تا خلق مکان مناسبی برای تعاملات اجتماعی، بازی های گروهی یا انفرادی و رقابت و بحث با همسالان. محیط بازی باید به کودک برای شناخت خود کمک کند، به این ترتیب که با فراهم آوردن ابزار و محیط لازم برای انواع فعالیت به کودک امکان سنجش توان و درک محدودیتهایش را بدهد. از ارزشهایی که فضاهای مختصِ بازی با آن سنجیده می شوند می توان از امنیت، جذابیت، نوع رفتار مجاز، میزان آزادیِ بازی، امکان تشکیل گروه یا فعالیت انفرادی برای کودکان نام برد.