دوره پس از زایمان به حدی پر استرس است که ممکن است سبب ایجاد یک اختلال روانی جدید یا عود یا تشدید یک اختلال روانی گردد. اختلالات روانی پس از زایمان به سه دسته تقسیم می شوند: اندوه، افسردگی و سایکوز پس از زایمان. بیش از ۸۵ درصد مادران پس از زایمان خلق افسرده اندوه یا غم پس از زایمان را تجربه می کنند، که اوج علایم آن در هفته اول، بخصوص روز دوم و سوم بعد از زایمان است و معمولاً به خودی خود از بین می رود. اما در صورت تداوم، بر شدت آن افزوده می شود و بیمار به افسردگی پس از زایمان دچار می شود. شروع علایم آن از چهارمین هفته پس از زایمان با علایمی  مثل عدم احساس لذت از زندگی، تحریک پذیری، بی خوابی، سرگیجه های مکرر، علایم جسمی و احساس منفی نسبت به شیرخوار و عدم توانای در مراقبت از او، و وجود افکار خودکشی مشخص می گردد. در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع حدود یک تا دو درصد از این افراد به سایکوز پس از زایمان دچار می شوند. از طرف دیگر همسران زنانی که دچار این اختلال می شوند ۵-۲۰ درصد بیشتر از دیگران دچار افسردگی می شوند. در حاملگی های ناخواسته هم افسردگی بعد از زایمان دیده می شود. در حاملگی ناخواسته، که با نگرش منفی نسبت به بارداری همراه است، مادر آمادگی لازم برای پذیرش مسئولیت فرزند و مراقبت از او را ندارد و این امر می تواند عاملی در افزایش شیوع افسردگی پس از زایمان باشد. افسردگی پس از زایمان زنانی که سزارین انجام داده اند شاید به علت عوارض جسمانی، عدم توانایی در امر مراقبت از نوزاد، به علت احساس درد بعد از عمل و از بعد روانی، بدشکل دیده شدن محل جراحی باشد.
به نظر می رسد شیردهی مادر از سینه خود و ایجاد تماس بدنی با نوزاد، نقش مهمی در بهبود عاطفی و سازگاری مجدد او دارد، و احساس کفایت و حس مادر بودن را در او افزایش می دهد.