روش هاي غيرداروئي براي کاهش درد نوزادان شامل روش هاي محيطي و رفتاري است، که به طور مجزا يا همراه با درمان دارويي در نوزادان قابل اجرا هستند. از آنجائيکه نگراني در مورد اثرات جانبي داروها در نوزادان جدي است، اخيراً تمايل زيادي به روش هاي غيرداروئي براي تسکين درد نوزادان پيدا شده است. يکي از اين روشهاي محيطي استفاده از موسيقي درماني است. موسيقي درماني استفاده سيستماتيک موسيقي جهت ايجاد تغييرات مثبت در نشانه هاي رفتاري و فيزيولوژيک از طريق کاهش ضربان قلب، تعداد تنفس، فشار خون، سطح متابوليسم، مصرف اکسيژن، سفتي عضلات و غيره است. برخي از متخصصان به اين نتيجه رسيده اند که تکامل عصبي جنين، مخصوصاً در سه هفته آخر حاملگي تا حدي توسط تعامل او با محيط شکل مي گيرد. اين بدان معناست که مداخله اي در محيط نوزاد در حال تکامل (مثل استفاده از موسيقي درمان) که اکسيژناسيون را بهتر مي کند، ممکن است تکامل مغز را هم افزايش دهد. به نظر مي رسد موسيقي به تنهايي يا همراه با صداي انسان منبع ارزشمندي جهت رسيدن به اهداف تکاملي، کاهش استرس، ايجاد تحريک جهت تکامل در طول دوره حساس رشد، بهبود ارتباط با والدين و تسهيل تکامل عصبي و اجتماعي مي باشد. موسيقي و آواهاي موزون ميزان فعاليت سيستم نورواندوکرين و سمپاتيک را کاهش مي دهد و امکان غلبه پاراسمپاتيک بر سمپاتيک را فراهم مي سازند که نتيجه آن ايجاد آرامش و خواب، کاهش ضربان قلب، تنظيم تنفس عميق، شل شدن عضلات و القاي امواج آلفا است که در حالت هوشياري ايجاد آرامش مي کند.
سيستم نوراندو کرين به سه روش تحت تاثير موسيقي قرار مي گيرد:

۱- ترشح اندورفين ها از هيپوفيز که باعث تسکين درد شده و بر وضعيت خلقي  حافظه اثر مي گذارد.
۲- کاهش ترشح کاتکولامين ها مانند اپي نفرين و نوراپي نفرين از هسته آدرنال که باعث کاهش ضربان قلب، ميزان متابوليسم، فشارخون، اسيدهاي چرب آزاد و مصرف اکسيژن مي شود.
۳- کاهش کورتيکواستروئيدهاي آدرنال که در هنگام استرس ترشح مي شوند.
مکانيسم ديگري که در مورد نحوه تاثير موسيقي مطرح شده، اين است که موسيقي ممکن است با جلب توجه نوزاد، باعث پرت شدن حواس او از تحريکات صوتي مضر شده و به اين ترتيب پاسخ هاي استرسي نوزاد را کاهش دهد. لذا با توجه به هزينه اندک و قابل اجرا بودن موسيقي درماني، توصيه مي شود پرستاران در هنگام اجراي اعمالي همانند خون گيري از نوزادان  اين روش را به کار گيرند.