بازی درمانی نقش کم نظیری در درمان اختلالات کودکان از جمله افسردگی و اضطراب دارد و باعث بهبود مهارت های اجتماعی کودکان می شود. بازی درمانی بر یادگیری، خود کنترلی، مسئولیت، ابراز احساسات، احترام گذاشتن، پذیرش خود و دیگران، عزت نفس موثر است. از آنجا که کودکان هنوز به آن سطح از تفکر نرسیده اند که بتوانند هیجانات و احساسات خود را بیان کنند، بنابراین باید به دنبال راهی بود تا کودکان به وسیله آن هیجانات و احساسات مثبت و منفی خود را نمایان سازند تا بتوان به چرایی رفتار آنها پی برد و چون بازی برای کودکان همانند کلام برای بزرگسالان است، بنابراین وسیله ای است برای بیان احساسات، برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خودشکوفایی و از طرفی باعث ارتباط افکار درونی کودک با دنیای خارجی وی می شود. در جریان بازی درمانی کودکان هیجانات منفی خود نسبت به محیط را به سطح قابل مشاهده انتقال می دهند و درمانگر با مشاهده این رفتارهای آشکار که در قالب بازی نمایان می شود، به مشکلات درونی و دل مشغولی های ذهنی وی پی می برد. در جریان بازی درمانی، ایجاد ارتباط موثر بین درمانگر و کودک، منجر به افزایش احساس امنیت در کودک و تغییر افکار منفی در او می شود. بازی درمانی به کودکان در تنظیم و تعدیل حالت های عاطفی و هیجانی و استفاده از پاسخ های رفتاری دقیق تر و ظریفتر در موقعیتهای مختلف کمک می کند و در نهایت به نظر می رسد که مجموعه این عوامل می توانند دریچه تازه ای از امکانات و ظرفیتهای شناختی و عاطفی را پیش روی کودکان بگشایند و آنها را قادر سازند تا هدفهای جدیدی را برای خود تعیین و برای به ثمر رساندن آنها تلاش کنند.

شیوه اجرا: رویکرد بازی درمان گری کودک در هشت هفته و هر هفته دو جلسه به مدت ۴۵ دقیقه برگزار می شود.
جلسه ۱ تا۴: جلسات اول صرف برقراری ارتباط بین کودک و درمانگر می شود. درمانگر قوانین را برای کودک بیان کرده و کودک نسبت به محیط و قوانین بازی شناخت پیدا می کند.
جلسات ۴ تا ۱۲: در این جلسات کودک به بیان مشکلات خود از طریق بازی می پردازد و درمانگر بدون آن که سعی کند موضوعی بر کودک تحمیل کند و یا رفتار کودک را به سمت خاصی هدایت کند، تلاش می کند به کودک یاری رسانده به بینش کافی نسبت به مشکل خود و راه حل آن دست یابد.
جلسات ۱۲ تا ۱۶: کودکان برای خاتمه درمانی آماده می شوند.