پدران و مادران برای تربیت فرزندانشان در خانه روش های گوناگونی را را به کار می برند که آنها را می توان در چهار گروه زیر قرار داد:
۱- والد سالارمنش یا سلطه گر: این والدین انعطاف ناپذیر و سرسخت اند و به علت باورهای سختشان از فرزندان می خواهند از انجام برخی فعالیت ها، خودداری نمایند اما از آنجائیکه بچه ها دلایل غلط بودن این فعالیت ها را نمی دانند، ممکن است مخفیانه آنها را انجام دهند. این والدین جملاتی همانند: قانون، قانون است. دیری کرده ای برو بخواب از شام خبری نیست یا فقط چیزی را که بهت میگم انجام بده یا مهم نیست چند تا از دوستات اونجا هستند تو نباید بری، را بیان می کنند. کودکان این والدین اعتماد به نفس پایین دارند و نمی توانند با قوانین سازگار شوند. سخت گیری های خشک والدین، روح کودک را می آزارد و او را به مقاومت، مخالفت یا حتی شورش می کشاند و ممکن است با صدا بلند خواهان حق و حقوق خود شود.
۲- والد غافل: این والدین هم در عشق ورزی به کودکان و هم در مهار کردن آنها کوتاهی می کنند. این والدین تمایل به استخدام پرستار برای کودکان خود دارند و در فعالیت های شغلی خود غرق می شوند. دکتر آرماند نیکولی روان پزشک و استاد دانشگاه هاروارد اعتقاد دارد که والدین غافل، فقط وقتی از خانه دورند، غایب نیستند بلکه زمانی هم که در منزل هستند، حضورشان حس نمی شود و به حرفها و احساسات بچه ها توجهی نشان نمی دهند.
۳- والد آسان گیر: این والدین می خواهند مهربان و حمایت کننده باشند اما در اجرای مقررات برای فرزندانشان ضعیف هستند. آنها بطور معمول در برابر خواسته های کودک، تسلیم هستند. حتی زمانی که کودک مزاحمت ایجاد می کند، او را تنبیه نمی کنند و نظم و انضباط را به او نمی آموزند. جملاتی که این والدین بکار می برند شامل؛ اشکلالی نداره که دیر بخوابی یا تکالیف مدرسه را نمی خواهی انجام بدی به معلمت میگیم مریض بودی است. کودکانی که والدین آسان گیری دارند احساس ناامنی می کنند زیرا اگرچه به دیوار محکمی تکیه می دهند اما دیوار فرو می ریزد. این کودکان اعتماد به نفس کمی دارند زیرا یاد نگرفته اند زمان و زندگی خود را مدیریت کنند. این کودکان یاد می گیرند که مقررات را زیر پا بگذارند.
۴- والد مهربان و جدی: والد مهربان و جدی، ترکیب سالم و متوازین از والد سالارمنش و آسان گیر است. آنها با ابراز محبت جسمانی و وقت گذاشتن برای شنیدن حرف های کودک، حمایت لازم را از او به عمل می آورند. آنان انعطاف پذیرند و تمایل دارند به همه حقایق گوش فرا دهند و در عین حال برای مقررات و محدودیت های زندگی تعاریف روشنی داشته و برای تعلیم این محدودیت ها به فرزندانشان، وقت صرف می کنند. آنها چنین عباراتی را به کاری می برند؛ ای کاش می تونستم به تو اجازه بدم امشب دیرتر بخوابی اما ما روی این ساعت با هم به توافق رسیده ایم؛ یا این بار به تو کمک می کنم تا ببینیم دفعه بعد خودت چیکار می کنی. حمایت گرم و محدودیت های روشن و تعریف شده، اعتماد به نفس را در کودک پرورش می دهد. او می آموزد در موقعیت های مختلف رفتار کنترل شده ای نشان دهد و از آنجا که روابط کودک با والدینش گرم و ذهنش برای پذیرش افکار دیگرن باز است احتمال سرکشی های دوران نوجوانی در او کمتر می شود.
