قصه گوئی از فعالیت هایی است که می تواند توسط والدین در محیط خانه و یا توسط آموزگاران در محیط آموزشی برای ایجاد خلاقیت در کودکان بکار گرفته شود. روشهای متعددی برای تشویق کودکان به فعالیت خلاق، از طریق داستان و قصه گوئی وجود دارد. از آن جمله است نقل قصه های بدون پایان و تشویق کودکان به تکمیل آنها، نقل قصه های بدون عنوان و تقاضا از کودکان برای انتخاب عنوان، شرکت دادن کودکان در نمایش های خلاق برای ساختن داستان، تصویرگری و نقاشی بر اساس داستان که در ادامه به آنها می پردازیم:
الکس اسبوران که از صاحب نظران در زمینه خلاقیت و موسس بنیاد آموزش خلاقیت است، می گوید؛ برای به دست آوردن حداکثر تمرین خلاقیت از داستان های کوتاه، باید بکوشیم که با خواندن قسمت اول داستان و فکر کردن درباره قسمت آخر و نوشتن داستان متفاوت از داستان اصلی، اثری بهتر از آن خلق کنیم.  برای کودکان پیشنهاد می شود که قسمتی از یک داستان کوتاه که بچه ها با آن آشنایی ندارند، خوانده شود و پس از این که شخصیتی در داستان معرفی شد و یا حادثه ای رخ داد، از آنها خواسته شود مسائلی را که احتمالاً در پاراگراف بعدی به وقوع خواهد پیوست، پیشگوئی کنند. پس از اجرای این تمرین، کودکان باید در گروه های کوچکتر، به اظهار نظر در مورد نحوه پایان داستان بپردازند. ای پال تورنس نیز که از محققان برجسته در زمینه خلاقیت است، توصیه می کند که پس از نقل داستان، از کودکان خواسته شود تا اصل مطلب را به شکل یک تصویر، یک شعر یا شعار، یک تم یا علامت انتزاعی خلاصه کنند. روش دیگر روش تور جادوئی است که در این روش تکه تورهای نایلنی در اختیار کودکان گذاشته می شود و از آنها خواسته می شود خودشان را در قالب هر کسی و یا هر چیزی که دوست دارند، تجسم و نقش آن را بازی کنند. سپس تمام گروه، با توجه به نقش هایی که هنرپیشگان برای تور جادوئی انتخاب کرده اند، خلق داستانی را آغاز می کنند.

از دیگر روشهای استفاده از قصه گوئی برای رشد خلاقیت کودکان، تشویق آنان به ترسیم و یا نقاشی درباره داستان است. تورنس در تمرین هایی تحت عنوان حالا تصور کنید به کودکان نمایی جذاب و ابتکاری از منظره ای نشان داده، از آنها می خواهد خود را جزئی از آن تصور کنند. سپس، از این تجربه به عنوان پایه ای برای نوشتن داستان استفاده کرده، آن گاه از آن ها می خواهد نقاشی هایی ظریف تر درخصوص آنچه اتفاق افتاده بکشند. همچنین می توانیم از کودکان بخواهیم که درباره تجربیات و اتفاقات روزمره خود، قصه بگویند و بعد هر کسی، قسمتی از قصه را نقاشی کند. مربی می تواند نقاشیها را در کنار هم بچسباند. این فعالیت باعث می شود که بچه با خود بگوید که من هم می توانم قصه بگویم و او همین  جاست که ذهنش را به سمت تفکر و تخیل حرکت می دهد یعنی به سمت خلاقیت و به وجود آوردن قصه می رود.  بسیاری از صاحب نظران و مربیان هنر نیز نقاشی همراه با قصه گویی را توصیه می کننند. داستان گفتن نوعی سرگرمی است ولی رسم داستان همزمان با آن چه گفته می شود، هیجان انگیزتر است. به این ترتیب که در تمام مدتی که داستان گفته می شود سعی کنید آن را رسم کنید و این کار را تا پایان داستان انجام دهید یا کتاب و داستان های مورد علاقه کودکان را برای آنها بخوانید و در پایان داستان از آنها بخواهید که قسمتهای مورد علاقه خودشان از داستان را نقاشی کنند.

روش دیگر درست کردن مواد خواندنی با استفاده از حرف های کودک است.به این ترتیب که مربی داستان هایی را که کودک می گوید با جملات خودش، در همان موقع، روی ورقه هایی  می نویسد و برای او می خواند. در این روش توصیه می شود که بگذارند بچه ها آزادانه و بدون ترس و فشار صحبت کنند؛ زیرا این عوامل بازدارنده خلاقیت است. تمام روش هایی که ذکر گردید، به سهولت در خانه و مدرسه قابل اجراست. نکته مهم آن است که در حین این فعالیت ها، از انتقاد و ارزیابی کودکان خودداری کرده و آنها را به رقابت وادار نکنیم. همینطور کودکان در ازای فعالیت های خلاقانه و در حین قصه گویی، نیازی به پادش های مادی ندارند. کافی است که به ایده های نو ابتکاری که توسط آنان ارائه می گردد، بها داده شود و داستان ها متناسب با سن آنها انتخاب گردد.