مشاهده دنیای اطراف در طیف نوری نزدیک به فرابنفش، در بین پرندگان، حشرات، ماهی ها، خزندگان و در مقیاس کمتر برای پستانداران، امری طبیعی است. زنبورهای عسل می توانند طول موج های بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ نانومتر را ببینند. به همین دلیل آنها جذب گل هایی می شوند که رنگدانه های آنها پرتوهای فرابنفش را جذب کرده و به صورت علائمی مخصوص نمایان می کنند. به نظر می رسد مرغ مگس خوار نیز از رنگدانه های آغشته به فرابنفش برای جفت یابی استفاده می کند.
سلاح مرموز کوسه
کوسه بزرگ سفید به لطف اسلحه مرموزی که به خوبی تنظیم شده است، می تواند در هنگام شکار، چشمانش را به عقب برگرداند، در حالی که همچنان شکار را تعقیب می کند. آنها می توانند میدان های الکتریکی را حس کنند. بسیاری از کوسه ها منافذی بر روی نوک بینی خود دارند که می توانند میدان های الکتریکی ضعیفی را که توسط ماهی های دیگر تولید می شوند، ردیابی کنند. کوسه ماهی های بزرگ از این توانایی برای شناسایی و شکار نوعی سفره ماهی که در زیر ماسه ها مخفی می شوند، استفاده می کنند.
سبیل های حساس موش
چشم های یک موش صحرایی به اندازه موهایی که در اطراف بینی او قرار دارند در تشخیص اطراف وی مفید نیستند. این موهای اطراف گونه که بسیار حساس تر از نوک انگشتان انسان هستند، پیام های الکتریکی به سمت مغز ارسال می کنند. این پیام ها یک تصویر ذهنی سه بعدی از پیرامون موش می سازد. این سبیل ها به موش در مسیریابی و تشخیص این که آیا می تواند از بین شکاف های موجود در اطراف خود رد شود یا نه، کمک می کنند.
قطب نمای طبیعی
پرندگان مهاجر به خاطر داشتن توانایی مشاهده میدان مغناطیسی زمین، می توانند فواصل بسیار زیادی را بدون این که از مسیر خود منحرف شوند، طی کنند. دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که آنها چگونه این کار را انجام می دهند. اما این نظریه وجود دارد که این عمل توسط بلورهای مغناطیسی بسیار ریزی که در سلول های مغز پرندگان موجود هستندن، انجام می گیرد. این بلورها به سمت شمال مغناطیسی تنظیم می شوند و می توانند اطلاعات مربوط به جهت یابی را به مغز پرنده انتقال دهند.