در قصه درمانی اشخاص و رویدادها تجسم می یابند، کشمکش های درونی توصیف می شوند و با احتیاط اشاره می شود که چگونه این کشمکش ها می توانند برطرف شوند و گام های بعد در تکامل به سوی یک انسانیت متعالی چه می تواند باشد. قصه ها ساده و خودمانی راهکار خود را ارائه می دهند و هیچ توقعی از مخاطب ندارند. بنابراین افراد، اجباری احساس نمی کنند که باید به شیوه خاصی رفتار کنند. قصه اطمینان امید به آینده و اعتماد به فرجامی سعادتمندانه را به ما نوید می دهد. قصه ها به ما می آموزند که اگر کسی بخواهد موفق به خودسازی شود، یکپارچگی شخصیت خود را تحقق بخشد و هویت خویش را کسب کند، ناگزیر است تحولات دشوار و سختی های بسیاری را تحمل کند و خطرات بی شماری را پشت سر بگذارد تا به پیروزی دست یابد. تنها به این ترتیب شخص می تواند حاکم بر سرنوشت خویش شود. در واقع قصه درمانی روش غیرمستقیم برای انتقال پیام های مهم در مورد نحوه یادگیری رفتارسازگارانه در یک زمینه اجتماعی است. قابل ذکر است که قصه درمانی به عنوان یکی از روش های عالی مشاوره و روان درمانی کودکان نیز مطرح شده است. کارکرد قصه درمانی به ویژه برای کودکان بسیار برجسته تر می شود؛ زیرا آنها نمی توانند افکار و احساساتشان را به سادگی شناسایی و ابراز کنند. زمانی که کودکان به قصه گوش می دهند یا قصه ای نیمه تمام را تکمیل می کنند، خود را در نقش قهرمانان داستان قرار می دهند و در واقع به سمت حل تعارض های خود می روند. آنها ممکن است مهارت ها و راه حل هایی را که شخصیت های قصه به کار می برند به طور ناخودآگاه برای رویارویی با مشکلات خود به امانت بگیرند، این امر موجب می شود آنها بتوانند بر گذشته و ناکامی های پیشین خود فائق شده و آینده خود را پرمعناتر بیابند.